♥●•٠·˙بــــهترین اشعارونثـــــــرهای عاشقانه♥●•٠·˙

[!MAHSA!]

گر من از باغ تو یک میوه بچینم چه شود


پیش پایی به چراغ تو ببینم چه شود


یا رب اندر کنف سایه آن سرو بلند

گر من سوخته یک دم بنشینم چه شود


آخر ای خاتم جمشید همایون آثار

گر فتد عکس تو بر نقش نگینم چه شود


واعظ شهر چو مهر ملک و شحنه گزید

من اگر مهر نگاری بگزینم چه شود



عقلم از خانه به دررفت و گر می این است

دیدم از پیش که در خانه دینم چه شود


صرف شد عمر گران مایه به معشوقه و می

تا از آنم چه به پیش آید از اینم چه شود


خواجه دانست که من عاشقم و هیچ نگفت

حافظ ار نیز بداند که چنینم چه شود

[!MAHSA!]

بخت از دهان دوست نشانم نمی‌دهد


دولت خبر ز راز نهانم نمی‌دهد


از بهر بوسه‌ای ز لبش جان همی‌دهم

اینم همی‌ستاند و آنم نمی‌دهد


مردم در این فراق و در آن پرده راه نیست

یا هست و پرده دار نشانم نمی‌دهد


زلفش کشید باد صبا چرخ سفله بین

کان جا مجال بادوزانم نمی‌دهد


چندان که بر کنار چو پرگار می‌شدم


دوران چو نقطه ره به میانم نمی‌دهد


شکر به صبر دست دهد عاقبت ولی

بدعهدی زمانه زمانم نمی‌دهد


گفتم روم به خواب و ببینم جمال دوست

حافظ ز آه و ناله امانم نمی‌دهد

[!MAHSA!]

اگر به باده مشکین دلم کشد شاید


که بوی خیر ز زهد ریا نمی‌آید


جهانیان همه گر منع من کنند از عشق

من آن کنم که خداوندگار فرماید


طمع ز فیض کرامت مبر که خلق کریم

گنه ببخشد و بر عاشقان ببخشاید


مقیم حلقه ذکر است دل بدان امید

که حلقه‌ای ز سر زلف یار بگشاید


تو را که حسن خداداده هست و حجله بخت

چه حاجت است که مشاطه‌ات بیاراید


چمن خوش است و هوا دلکش است و می بی‌غش

کنون بجز دل خوش هیچ در نمی‌باید



جمیله‌ایست عروس جهان ولی هش دار

که این مخدره در عقد کس نمی‌آید


به لابه گفتمش ای ماه رخ چه باشد اگر

به یک شکر ز تو دلخسته‌ای بیاساید


به خنده گفت که حافظ خدای را مپسند

که بوسه تو رخ ماه را بیالاید

[!MAHSA!]

گفتم غم تو دارم گفتا غمت سر آید


گفتم که ماه من شو گفتا اگر برآید


گفتم ز مهرورزان رسم وفا بیاموز

گفتا ز خوبرویان این کار کمتر آید


گفتم که بر خیالت راه نظر ببندم

گفتا که شب رو است او از راه دیگر آید


گفتم که بوی زلفت گمراه عالمم کرد

گفتا اگر بدانی هم اوت رهبر آید


گفتم خوشا هوایی کز باد صبح خیزد

گفتا خنک نسیمی کز کوی دلبر آید


گفتم که نوش لعلت ما را به آرزو کشت


گفتا تو بندگی کن کو بنده پرور آید


گفتم دل رحیمت کی عزم صلح دارد

گفتا مگوی با کس تا وقت آن درآید


گفتم زمان عشرت دیدی که چون سر آمد

گفتا خموش حافظ کاین غصه هم سر آید

[!MAHSA!]

بر سر آنم که گر ز دست برآید


دست به کاری زنم که غصه سر آید


خلوت دل نیست جای صحبت اضداد

دیو چو بیرون رود فرشته درآید


صحبت حکام ظلمت شب یلداست

نور ز خورشید جوی بو که برآید


بر در ارباب بی‌مروت دنیا

چند نشینی که خواجه کی به درآید


ترک گدایی مکن که گنج بیابی

از نظر ره روی که در گذر آید


صالح و طالح متاع خویش نمودند

تا که قبول افتد و که در نظر آید


بلبل عاشق تو عمر خواه که آخر

باغ شود سبز و شاخ گل به بر آید


غفلت حافظ در این سراچه عجب نیست

هر که به میخانه رفت بی‌خبر آید

[!MAHSA!]

دست از طلب ندارم تا کام من برآید


یا تن رسد به جانان یا جان ز تن برآید


بگشای تربتم را بعد از وفات و بنگر


کز آتش درونم دود از کفن برآید


بنمای رخ که خلقی واله شوند و حیران

بگشای لب که فریاد از مرد و زن برآید


جان بر لب است و حسرت در دل که از لبانش

نگرفته هیچ کامی جان از بدن برآید


از حسرت دهانش آمد به تنگ جانم

خود کام تنگدستان کی زان دهن برآید


گویند ذکر خیرش در خیل عشقبازان

هر جا که نام حافظ در انجمن برآید

[!MAHSA!]

چو آفتاب می از مشرق پیاله برآید


ز باغ عارض ساقی هزار لاله برآید


نسیم در سر گل بشکند کلاله سنبل

چو از میان چمن بوی آن کلاله برآید


حکایت شب هجران نه آن حکایت حالیست

که شمه‌ای ز بیانش به صد رساله برآید


ز گرد خوان نگون فلک طمع نتوان داشت

که بی ملالت صد غصه یک نواله برآید


به سعی خود نتوان برد پی به گوهر مقصود

خیال باشد کاین کار بی حواله برآید


گرت چو نوح نبی صبر هست در غم طوفان

بلا بگردد و کام هزارساله برآید


نسیم زلف تو چون بگذرد به تربت حافظ

ز خاک کالبدش صد هزار لاله برآید

[!MAHSA!]

زهی خجسته زمانی که یار بازآید


به کام غمزدگان غمگسار بازآید


به پیش خیل خیالش کشیدم ابلق چشم

بدان امید که آن شهسوار بازآید


اگر نه در خم چوگان او رود سر من

ز سر نگویم و سر خود چه کار بازآید


مقیم بر سر راهش نشسته‌ام چون گرد

بدان هوس که بدین رهگذار بازآید


دلی که با سر زلفین او قراری داد


گمان مبر که بدان دل قرار بازآید


چه جورها که کشیدند بلبلان از دی

به بوی آن که دگر نوبهار بازآید


ز نقش بند قضا هست امید آن حافظ

که همچو سرو به دستم نگار بازآید

[!MAHSA!]

اگر آن طایر قدسی ز درم بازآید


عمر بگذشته به پیرانه سرم بازآید


دارم امید بر این اشک چو باران که دگر

برق دولت که برفت از نظرم بازآید


آن که تاج سر من خاک کف پایش بود

از خدا می‌طلبم تا به سرم بازآید


خواهم اندر عقبش رفت به یاران عزیز

شخصم ار بازنیاید خبرم بازآید


گر نثار قدم یار گرامی نکنم

گوهر جان به چه کار دگرم بازآید


کوس نودولتی از بام سعادت بزنم


گر ببینم که مه نوسفرم بازآید


مانعش غلغل چنگ است و شکرخواب صبوح

ور نه گر بشنود آه سحرم بازآید


آرزومند رخ شاه چو ماهم حافظ

همتی تا به سلامت ز درم بازآید

[!MAHSA!]

نفس برآمد و کام از تو بر نمی‌آید


فغان که بخت من از خواب در نمی‌آید


صبا به چشم من انداخت خاکی از کویش

که آب زندگیم در نظر نمی‌آید


قد بلند تو را تا به بر نمی‌گیرم

درخت کام و مرادم به بر نمی‌آید


مگر به روی دلارای یار ما ور نی

به هیچ وجه دگر کار بر نمی‌آید


مقیم زلف تو شد دل که خوش سوادی دید

وز آن غریب بلاکش خبر نمی‌آید


ز شست صدق گشادم هزار تیر دعا

ولی چه سود یکی کارگر نمی‌آید


بسم حکایت دل هست با نسیم سحر


ولی به بخت من امشب سحر نمی‌آید


در این خیال به سر شد زمان عمر و هنوز

بلای زلف سیاهت به سر نمی‌آید


ز بس که شد دل حافظ رمیده از همه کس

کنون ز حلقه زلفت به در نمی‌آید