مطلب کوچولو

[. : : H@med : : .]

سلام دارم خدمت همه ی بچه های گل سناتور ها.
لطفا مطالب زیبایی که در این بخش قرار میدهید لینک های سایت های دیگه رو همراه نداشته باشه(لطفا)

مطالبی که قرار میگیرند تکراری نباشند در غیر این صورت حذف میشوند.
مطلب دیگر جای گرفتن مناسب پست ها است برای مثال اقای x میاد دیوان اشعار فلان شاعر رو تو بخش داستان میذاره
او مطالب دیگر که سناتور در بخش قوانین گذاشته اند و و و ....
با تشکر از شما دوست گرامی .

[!ALIPOUR!]

نميدونم بالاخره کی نوبت من ميشه؟!...نميدونم چند تا ديگه از نفسهام باقی مونده...نميدونم چند روز ديگه وقت دارم...نميدونم چند بار ديگه فرصت دارم که اين وبلاگو آپديت کنم...

نميدونم تا اون روز ، مرگِ چند تا عزيزو ميبينم...نميدونم به چه علتی ميميرم...نميدونم ديره يا زود...نميدونم اون روز دلم ميخواد بازم زندگی کنم يا مرگو با دل و جون میپذيرم...نميدونم بعد از اينکه فرصتم تموم شد چی به سرم مياد...نميدونم عاقبتم چی ميشه...نميدونم زندگی بدون اين جسم چه جوريه...نميدونم تو دنيايی که آدما ديگه همو دوست ندارن چطوری ميشه زندگی کرد...نميدونم کِی به جای «اونا (مرده ها) » ميگم «ما» !...

نميدونم واسه چی دارم زندگی ميکنم و واسه چی بايد يه روز جواب کارايی که تو زندگی کردمو پس بدم...نميدونم حکمتش چيه...ولی اينو ميدونم که اون روز بالاخره مياد...روزی که من ديگه نيستم...روزی که بايد برای هميشه برم تو يکی از همون قبرای کوچيکی که هميشه از عمق زيادشون ميترسم...روزی که بايد توی همون قبر ، تنها بمونم و زير خروارها خاک ، مرگ رو تجربه کنم...روزی که سخت ترين روزه برام...روزی که ديگه برای من روز نيست...روزِ بعد از نبودنم...

نميدونم چند نفر از مرگم ناراحت ميشن...نميدونم چند نفر زود به نبودنم عادت ميکنن...نميدونم برای چند نفر مرگ و زندگيم فرقی نميکنه...

ولی ميدونم که اونا خيلی زود به نبودنم عادت ميکنن...عادت ميکنن که هر از گاهی برام يه فاتحه بخونن و بعضی وقتا هم بگن «آخی ، يادش بخير...خدا بيامرزدش»...و شايد هم عادت کنن که ديگه حتی به يادم هم نباشن...

خيلی سخته...حتی فکر کردن به اينها هم خيلی سخته...

ولی اون روز بالاخره ميرسه...آره...بالاخره ميرسه...و من چه سخت ، بايد اين روزو به تنهايی تحمل کنم...همون طور که همه همين کارو ميکنن...اينجاست که ميگن بالاتر از سياهی رنگی نيست...وقتی که مرده باشی ، ديگه حتی اگه خيلی هم سختی بکشی ، اميد به مردن نداری که حداقل از سختی نجات پيدا کنی...

خيلی وحشتناکه...

يه وحشت که برای همه هست ولی هرکسی بايد تنهايی اونو تجربه کنه...! و همه ش هم به همين زندگی بستگی داره...که چطور آدمی بوده باشيم...شايد به خاطر خوب بودنمون ، يه کم از وحشتمون کم بشه....


ما نميتونيم آرزو کنيم که نَميريم...ولی ميتونيم دعا کنيم و بخوايم و تلاش کنيم که خوب باشيم و مرگ خوبی داشته باشيم...