****تاپیک جامع اشعار حافظ****

[. : : H@med : : .]

اشعار کامل دیوان حافظ آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرين داد
صبر و آرام تواند به من مسکين داد
وان که گيسوي تو را رسم تطاول آموخت
هم تواند کرمش داد من غمگين داد
من همان روز ز فرهاد طمع ببريدم
که عنان دل شيدا به لب شيرين داد
گنج زر گر نبود کنج قناعت باقيست
آن که آن داد به شاهان به گدايان اين داد
خوش عروسيست جهان از ره صورت ليکن
هر که پيوست بدو عمر خودش کاوين داد
بعد از اين دست من و دامن سرو و لب جوي
خاصه اکنون که صبا مژده فروردين داد
در کف غصه دوران دل حافظ خون شد
از فراق رخت اي خواجه قوام الدين داد

[. : : H@med : : .]

اشعار کامل دیوان حافظ بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشاني داد
که تاب من به جهان طره فلاني داد
دلم خزانه اسرار بود و دست قضا
درش ببست و کليدش به دلستاني داد
شکسته وار به درگاهت آمدم که طبيب
به موميايي لطف توام نشاني داد
تنش درست و دلش شاد باد و خاطر خوش
که دست دادش و ياري ناتواني داد
برو معالجه خود کن اي نصيحتگو
شراب و شاهد شيرين که را زياني داد
گذشت بر من مسکين و با رقيبان گفت
دريغ حافظ مسکين من چه جاني داد

[. : : H@med : : .]

اشعار کامل دیوان حافظ هماي اوج سعادت به دام ما افتد
اگر تو را گذري بر مقام ما افتد
حباب وار براندازم از نشاط کلاه
اگر ز روي تو عکسي به جام ما افتد
شبي که ماه مراد از افق شود طالع
بود که پرتو نوري به بام ما افتد
به بارگاه تو چون باد را نباشد بار
کي اتفاق مجال سلام ما افتد
چو جان فداي لبش شد خيال مي بستم
که قطره اي ز زلالش به کام ما افتد
خيال زلف تو گفتا که جان وسيله مساز
کز اين شکار فراوان به دام ما افتد
به نااميدي از اين در مرو بزن فالي
بود که قرعه دولت به نام ما افتد
ز خاک کوي تو هر گه که دم زند حافظ
نسيم گلشن جان در مشام ما افتد

[. : : H@med : : .]

اشعار کامل دیوان حافظ درخت دوستي بنشان که کام دل به بار آرد
نهال دشمني برکن که رنج بي شمار آرد
چو مهمان خراباتي به عزت باش با رندان
که درد سر کشي جانا گرت مستي خمار آرد
شب صحبت غنيمت دان که بعد از روزگار ما
بسي گردش کند گردون بسي ليل و نهار آرد
عماري دار ليلي را که مهد ماه در حکم است
خدا را در دل اندازش که بر مجنون گذار آرد
بهار عمر خواه اي دل وگرنه اين چمن هر سال
چو نسرين صد گل آرد بار و چون بلبل هزار آرد
خدا را چون دل ريشم قراري بست با زلفت
بفرما لعل نوشين را که زودش باقرار آرد
در اين باغ از خدا خواهد دگر پيرانه سر حافظ
نشيند بر لب جويي و سروي در کنار آرد

[. : : H@med : : .]

اشعار کامل دیوان حافظ کسي که حسن و خط دوست در نظر دارد
محقق است که او حاصل بصر دارد
چو خامه در ره فرمان او سر طاعت
نهاده ايم مگر او به تيغ بردارد
کسي به وصل تو چون شمع يافت پروانه
که زير تيغ تو هر دم سري دگر دارد
به پاي بوس تو دست کسي رسيد که او
چو آستانه بدين در هميشه سر دارد
ز زهد خشک ملولم کجاست باده ناب
که بوي باده مدامم دماغ تر دارد
ز باده هيچت اگر نيست اين نه بس که تو را
دمي ز وسوسه عقل بي خبر دارد
کسي که از ره تقوا قدم برون ننهاد
به عزم ميکده اکنون ره سفر دارد
دل شکسته حافظ به خاک خواهد برد
چو لاله داغ هوايي که بر جگر دارد

[. : : H@med : : .]

گل در بر و می در کف و معشوق به کام است		سلطان جهانم به چنین روز غلام است
گو شمع میارید در این جمع که امشب		در مجلس ما ماه رخ دوست تمام است
در مذهب ما باده حلال است ولیکن		بی روی تو ای سرو گل اندام حرام است
گوشم همه بر قول نی و نغمه چنگ است		چشمم همه بر لعل لب و گردش جام است
در مجلس ما عطر میامیز که ما را		هر لحظه ز گیسوی تو خوش بوی مشام است
از چاشنی قند مگو هیچ و ز شکر		زان رو که مرا از لب شیرین تو کام است
تا گنج غمت در دل ویرانه مقیم است		همواره مرا کوی خرابات مقام است
از ننگ چه گویی که مرا نام ز ننگ است		وز نام چه پرسی که مرا ننگ ز نام است
میخواره و سرگشته و رندیم و نظرباز		وان کس که چو ما نیست در این شهر کدام است
با محتسبم عیب مگویید که او نیز		پیوسته چو ما در طلب عیش مدام است
حافظ منشین بی می و معشوق زمانی		کایام گل و یاسمن و عید صیام است

[. : : H@med : : .]

در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است		صراحی می ناب و سفینه غزل است
جریده رو که گذرگاه عافیت تنگ است		پیاله گیر که عمر عزیز بی​بدل است
نه من ز بی عملی در جهان ملولم و بس		ملالت علما هم ز علم بی عمل است
به چشم عقل در این رهگذار پرآشوب		جهان و کار جهان بی​ثبات و بی​محل است
بگیر طره مه چهره​ای و قصه مخوان		که سعد و نحس ز تاثیر زهره و زحل است
دلم امید فراوان به وصل روی تو داشت		ولی اجل به ره عمر رهزن امل است
به هیچ دور نخواهند یافت هشیارش		چنین که حافظ ما مست باده ازل است

[. : : H@med : : .]

به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است		بکش به غمزه که اینش سزای خویشتن است
گرت ز دست برآید مراد خاطر ما		به دست باش که خیری به جای خویشتن است
به جانت ای بت شیرین دهن که همچون شمع		شبان تیره مرادم فنای خویشتن است
چو رای عشق زدی با تو گفتم ای بلبل		مکن که آن گل خندان برای خویشتن است
به مشک چین و چگل نیست بوی گل محتاج		که نافه​هاش ز بند قبای خویشتن است
مرو به خانه ارباب بی​مروت دهر		که گنج عافیتت در سرای خویشتن است
بسوخت حافظ و در شرط عشقبازی او		هنوز بر سر عهد و وفای خویشتن است

[. : : H@med : : .]

منم که گوشه میخانه خانقاه من است		دعای پیر مغان ورد صبحگاه من است
گرم ترانه چنگ صبوح نیست چه باک		نوای من به سحر آه عذرخواه من است
ز پادشاه و گدا فارغم بحمدالله		گدای خاک در دوست پادشاه من است
غرض ز مسجد و میخانه​ام وصال شماست		جز این خیال ندارم خدا گواه من است
مگر به تیغ اجل خیمه برکنم ور نی		رمیدن از در دولت نه رسم و راه من است
از آن زمان که بر این آستان نهادم روی		فراز مسند خورشید تکیه گاه من است
گناه اگر چه نبود اختیار ما حافظ		تو در طریق ادب باش و گو گناه من است

[. : : H@med : : .]

ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است		ببین که در طلبت حال مردمان چون است
به یاد لعل تو و چشم مست میگونت		ز جام غم می لعلی که می​خورم خون است
ز مشرق سر کو آفتاب طلعت تو		اگر طلوع کند طالعم همایون است
حکایت لب شیرین کلام فرهاد است		شکنج طره لیلی مقام مجنون است
دلم بجو که قدت همچو سرو دلجوی است		سخن بگو که کلامت لطیف و موزون است
ز دور باده به جان راحتی رسان ساقی		که رنج خاطرم از جور دور گردون است
از آن دمی که ز چشمم برفت رود عزیز		کنار دامن من همچو رود جیحون است
چگونه شاد شود اندرون غمگینم		به اختیار که از اختیار بیرون است
ز بیخودی طلب یار می​کند حافظ		چو مفلسی که طلبکار گنج قارون است