****تاپیک جامع اشعار حافظ****

[. : : H@med : : .]

غزل 26
زلف آشفته و خوی کرده و خندان لب و مست

پیرهن چاک و غزل خوان و صراحی در دست

نرگسش عربده جوی و لبش افسوس کنان

نیم شب دوش به بالین من آمد بنشست


سر فرا گوش من آورد به آواز حزین

گفت ای عاشق دیرینه من خوابت هست


عاشقی را که چنین باده شبگیر دهند

کافر عشق بود گر نشود باده پرست


برو ای زاهد و بر دردکشان خرده مگیر

که ندادند جز این تحفه به ما روز الست


آن چه او ریخت به پیمانه ما نوشیدیم

اگر از خمر بهشت است وگر باده مست


خنده جام می و زلف گره گیر نگار

ای بسا

[. : : H@med : : .]

غزل 27
در دیر مغان آمد یارم قدحی در دست

مست از می و میخواران از نرگس مستش مست

در نعل سمند او شکل مه نو پیدا

وز قد بلند او بالای صنوبر پست


آخر به چه گویم هست از خود خبرم چون نیست

وز بهر چه گویم نیست با وی نظرم چون هست


شمع دل دمسازم بنشست چو او برخاست

و افغان ز نظربازان برخاست چو او بنشست


گر غالیه خوش بو شد در گیسوی او پیچید

ور وسمه کمانکش گشت در ابروی او پیوست


بازآی که بازآید عمر شده حافظ

هر چند که ناید باز تیری

[. : : H@med : : .]

غزل 28
به جان خواجه و حق قدیم و عهد درست

که مونس دم صبحم دعای دولت توست

سرشک من که ز طوفان نوح دست برد

ز لوح سینه نیارست نقش مهر تو شست


بکن معامله‌ای وین دل شکسته بخر

که با شکستگی ارزد به صد هزار درست


زبان مور به آصف دراز گشت و رواست

که خواجه خاتم جم یاوه کرد و بازنجست


دلا طمع مبر از لطف بی‌نهایت دوست

چو لاف عشق زدی سر بباز چابک و چست


به صدق کوش که خورشید زاید از نفست

که از دروغ سیه روی گشت صبح نخست


شدم ز دست تو شیدای کوه و دشت و هنوز

نمی‌کنی به ترحم نطاق سلسله سست


مرنج حافظ و از دلبران حفاظ

[. : : H@med : : .]

غزل 29
ما را ز خیال تو چه پروای شراب است

خم گو سر خود گیر که خمخانه خراب است

گر خمر بهشت است بریزید که بی دوست

هر شربت عذبم که دهی عین عذاب است


افسوس که شد دلبر و در دیده گریان

تحریر خیال خط او نقش بر آب است


بیدار شو ای دیده که ایمن نتوان بود

زین سیل دمادم که در این منزل خواب است


معشوق عیان می‌گذرد بر تو ولیکن

اغیار همی‌بیند از آن بسته نقاب است


گل بر رخ رنگین تو تا لطف عرق دید

در آتش شوق از غم دل غرق گلاب است


سبز است در و دشت بیا تا نگذاریم

دست از سر آبی که جهان جمله سراب است


در کنج دماغم مطلب جای نصیحت

کاین گوشه پر از زمزمه چنگ و رباب است


حافظ چه شد ار عاشق

[. : : H@med : : .]

غزل 30
زلفت هزار دل به یکی تار مو ببست

راه هزار چاره گر از چار سو ببست

تا عاشقان به بوی نسیمش دهند جان

بگشود نافه‌ای و در آرزو ببست


شیدا از آن شدم که نگارم چو ماه نو

ابرو نمود و جلوه گری کرد و رو ببست


ساقی به چند رنگ می اندر پیاله ریخت

این نقش‌ها نگر که چه خوش در کدو ببست


یا رب چه غمزه کرد صراحی که خون خم

با نعره‌های قلقلش اندر گلو ببست


مطرب چه پرده ساخت که در پرده سماع

بر اهل وجد و حال در های و هو ببست


حافظ هر آن که عشق نورزید و وصل خواست

احرام طوف کعبه دل بی وضو ببست

[. : : H@med : : .]

يا رب اين نو گل خندان که سپردي به منش
مي سپارم به تو از دست حسود چمنش

گر چه از کوي وفا گشت به صد مرحله دور
دور باد آفت دور فلک از جان و تنش

گر به سرمنزل سلمي رسي اي باد صبا
چشم دارم که سلامي برساني ز منش

به ادب نافه گشايي کن از آن زلف سياه
جاي دلهاي عزيز است بهم بر مزنش

در مقامي که بياد لب او مي نوشند
سفه آن مست ، که باشد خبر از خويشتنش

هرکه ترسد زملال ، انده عشقش نه حلال
سر ما و قدمش يا لب ما و دهنش



شعر حافظ همه بيت الغزل معرفت است
آفرين بر نفس دلکش و لطف سخنش

[. : : H@med : : .]

غزل 31
آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است

یا رب این تأثیر دولت در کدامین کوکب است

تا به گیسوی تو دست ناسزایان کم رسد

هر دلی از حلقه‌ای در ذکر یارب یارب است


کشته چاه زنخدان توام کز هر طرف

صد هزارش گردن جان زیر طوق غبغب است


شهسوار من که مه آیینه دار روی اوست

تاج خورشید بلندش خاک نعل مرکب است


عکس خوی بر عارضش بین کآفتاب گرم رو

در هوای آن عرق تا هست هر روزش تب است


من نخواهم کرد ترک لعل یار و جام می

زاهدان معذور داریدم که اینم مذهب است


اندر آن ساعت که بر پشت صبا بندند زین

با سلیمان چون برانم من که مورم مرکب است


آن که ناوک بر دل من زیر چشمی می‌زند

قوت جان حافظش در خنده زیر لب است


آب حیوانش ز منقار بلاغت می‌چکد

زاغ

[. : : H@med : : .]

غزل 32
خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست

گشاد کار من اندر کرشمه‌های تو بست

مرا و سرو چمن را به خاک راه نشاند

زمانه تا قصب نرگس قبای تو بست


ز کار ما و دل غنچه صد گره بگشود

نسیم گل چو دل اندر پی هوای تو بست


مرا به بند تو دوران چرخ راضی کرد

ولی چه سود که سررشته در رضای تو بست


چو نافه بر دل مسکین من گره مفکن

که عهد با سر زلف گره گشای تو بست


تو خود وصال دگر بودی ای نسیم وصال

خطا نگر که دل امید در وفای تو بست


ز دست جور تو گفتم ز شهر خواهم رفت

به

[. : : H@med : : .]

غزل 33
خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است

چون کوی دوست هست به صحرا چه حاجت است

جانا به حاجتی که تو را هست با خدا

کآخر دمی بپرس که ما را چه حاجت است


ای پادشاه حسن خدا را بسوختیم

آخر سؤال کن که گدا را چه حاجت است


ارباب حاجتیم و زبان سؤال نیست

در حضرت کریم تمنا چه حاجت است


محتاج قصه نیست گرت قصد خون ماست

چون رخت از آن توست به یغما چه حاجت است


جام جهان نماست ضمیر منیر دوست

اظهار احتیاج خود آن جا چه حاجت است


آن شد که بار منت ملاح بردمی

گوهر چو دست داد به دریا چه حاجت است


ای مدعی برو که مرا با تو کار نیست

احباب حاضرند به اعدا چه حاجت است


ای عاشق گدا چو لب روح بخش یار

می‌داندت وظیفه تقاضا چه حاجت است


حافظ تو ختم کن که

[. : : H@med : : .]

غزل 34
رواق منظر چشم من آشیانه توست

کرم نما و فرود آ که خانه خانه توست

به لطف خال و خط از عارفان ربودی دل

لطیفه‌های عجب زیر دام و دانه توست


دلت به وصل گل ای بلبل صبا خوش باد

که در چمن همه گلبانگ عاشقانه توست


علاج ضعف دل ما به لب حوالت کن

که این مفرح یاقوت در خزانه توست


به تن مقصرم از دولت ملازمتت

ولی خلاصه جان خاک آستانه توست


من آن نیم که دهم نقد دل به هر شوخی

در خزانه به مهر تو و نشانه توست


تو خود چه لعبتی ای شهسوار شیرین کار

که توسنی چو فلک رام تازیانه توست


چه جای من که بلغزد سپهر شعبده باز

از این حیل که در انبانه بهانه توست


سرود مجلست