****تاپیک جامع اشعار حافظ****

[. : : H@med : : .]

غزل 35
برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست

مرا فتاد دل از ره تو را چه افتادست

میان او که خدا آفریده است از هیچ

دقیقه‌ایست که هیچ آفریده نگشادست


به کام تا نرساند مرا لبش چون نای

نصیحت همه عالم به گوش من بادست


گدای کوی تو از هشت خلد مستغنیست

اسیر عشق تو از هر دو عالم آزادست


اگر چه مستی عشقم خراب کرد ولی

اساس هستی من زان خراب آبادست


دلا منال ز بیداد و جور یار که یار

تو را نصیب همین کرد و این از آن دادست


برو فسانه مخوان و فسون مدم حافظ

کز این فسانه و افسون مرا بسی یادست

[. : : H@med : : .]

غزل 36
تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست

دل سودازده از غصه دو نیم افتادست

چشم جادوی تو خود عین سواد سحر است

لیکن این هست که این نسخه سقیم افتادست


در خم زلف تو آن خال سیه دانی چیست

نقطه دوده که در حلقه جیم افتادست


زلف مشکین تو در گلشن فردوس عذار

چیست طاووس که در باغ نعیم افتادست


دل من در هوس روی تو ای مونس جان

خاک راهیست که در دست نسیم افتادست


همچو گرد این تن خاکی نتواند برخاست

از سر کوی تو زان رو که عظیم افتادست


سایه قد تو بر قالبم ای عیسی دم

عکس روحیست که بر عظم رمیم افتادست


آن که جز کعبه مقامش نبد از یاد لبت

بر در میکده دیدم که مقیم افتادست


حافظ گمشده را با غمت ای یار عزیز

اتحادیست که در عهد قدیم افتادست

[. : : H@med : : .]

غزل 37
بیا که قصر امل سخت سست بنیادست

بیار باده که بنیاد عمر بر بادست

غلام همت آنم که زیر چرخ کبود

ز هر چه رنگ تعلق پذیرد آزادست


چه گویمت که به میخانه دوش مست و خراب

سروش عالم غیبم چه مژده‌ها دادست


که ای بلندنظر شاهباز سدره نشین

نشیمن تو نه این کنج محنت آبادست


تو را ز کنگره عرش می‌زنند صفیر

ندانمت که در این دامگه چه افتادست


نصیحتی کنمت یاد گیر و در عمل آر

که این حدیث ز پیر طریقتم یادست


غم جهان مخور و پند من مبر از یاد

که این لطیفه عشقم ز ره روی یادست


رضا به داده بده وز جبین گره بگشای

که بر من و تو در اختیار نگشادست


مجو درستی عهد از جهان سست نهاد

که این عجوز عروس هزاردامادست


نشان عهد و وفا نیست در تبسم گل

بنال بلبل بی دل که جای فریادست


حسد

[. : : H@med : : .]

غزل 38
بی مهر رخت روز مرا نور نماندست

وز عمر مرا جز شب دیجور نماندست

هنگام وداع تو ز بس گریه که کردم

دور از رخ تو چشم مرا نور نماندست


می‌رفت خیال تو ز چشم من و می‌گفت

هیهات از این گوشه که معمور نماندست


وصل تو اجل را ز سرم دور همی‌داشت

از دولت هجر تو کنون دور نماندست


نزدیک شد آن دم که رقیب تو بگوید

دور از رخت این خسته رنجور نماندست


صبر است مرا چاره هجران تو لیکن

چون صبر توان کرد که مقدور نماندست


در هجر تو گر چشم مرا آب روان است

گو خون جگر ریز که معذور نماندست


حافظ ز غم از گریه نپرداخت

[. : : H@med : : .]

غزل 39
باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

شمشاد خانه پرور ما از که کمتر است

ای نازنین پسر تو چه مذهب گرفته‌ای

کت خون ما حلالتر از شیر مادر است


چون نقش غم ز دور ببینی شراب خواه

تشخیص کرده‌ایم و مداوا مقرر است


از آستان پیر مغان سر چرا کشیم

دولت در آن سرا و گشایش در آن در است


یک قصه بیش نیست غم عشق وین عجب

کز هر زبان که می‌شنوم نامکرر است


دی وعده داد وصلم و در سر شراب داشت

امروز تا چه گوید و بازش چه در سر است


شیراز و آب رکنی و این باد خوش نسیم

عیبش مکن که خال رخ هفت کشور است


فرق است از آب خضر که ظلمات جای او است

تا آب ما که منبعش الله اکبر است


ما آبروی فقر و قناعت نمی‌بریم

با پادشه بگوی که روزی مقدر است


حافظ چه طرفه شاخ نباتیست کلک تو

کش میوه دلپذیرتر از شهد و شکر است

[. : : H@med : : .]

غزل 40
المنة لله که در میکده باز است

زان رو که مرا بر در او روی نیاز است

خم‌ها همه در جوش و خروشند ز مستی

وان می که در آن جاست حقیقت نه مجاز است


از وی همه مستی و غرور است و تکبر

وز ما همه بیچارگی و عجز و نیاز است


رازی که بر غیر نگفتیم و نگوییم

با دوست بگوییم که او محرم راز است


شرح شکن زلف خم اندر خم جانان

کوته نتوان کرد که این قصه دراز است


بار دل مجنون و خم طره لیلی

رخساره محمود و کف پای ایاز است


بردوخته‌ام دیده چو باز از همه عالم

تا دیده من بر رخ زیبای تو باز است


در کعبه کوی تو هر آن کس که بیاید

از قبله ابروی تو در عین نماز است


ای مجلسیان سوز دل حافظ مسکین

از شمع بپرسید که در سوز و گداز است

[. : : H@med : : .]

غزل 41
اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است

به بانگ چنگ مخور می که محتسب تیز است

صراحی ای و حریفی گرت به چنگ افتد

به عقل نوش که ایام فتنه انگیز است


در آستین مرقع پیاله پنهان کن

که همچو چشم صراحی زمانه خون‌ریز است


به آب دیده بشوییم خرقه‌ها از می

که موسم ورع و روزگار پرهیز است


مجوی عیش خوش از دور باژگون سپهر

که صاف این سر خم جمله دردی آمیز است


سپهر برشده پرویزنیست خون افشان

که ریزه‌اش سر کسری و تاج پرویز است


عراق و فارس گرفتی به شعر خوش حافظ

بیا که نوبت بغداد و وقت تبریز است

[. : : H@med : : .]

غزل 42
حال دل با تو گفتنم هوس است

خبر دل شنفتنم هوس است

طمع خام بین که قصه فاش

از رقیبان نهفتنم هوس است


شب قدری چنین عزیز و شریف

با تو تا روز خفتنم هوس است


وه که دردانه‌ای چنین نازک

در شب تار سفتنم هوس است


ای صبا امشبم مدد فرمای

که سحرگه شکفتنم هوس است


از برای شرف به نوک مژه

خاک راه تو رفتنم هوس است


همچو حافظ به رغم مدعیان

شعر رندانه گفتنم هوس است

[. : : H@med : : .]

غزل 43
صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است

وقت گل خوش باد کز وی وقت میخواران خوش است

از صبا هر دم مشام جان ما خوش می‌شود

آری آری طیب انفاس هواداران خوش است


ناگشوده گل نقاب آهنگ رحلت ساز کرد

ناله کن بلبل که گلبانگ دل افکاران خوش است


مرغ خوشخوان را بشارت باد کاندر راه عشق

دوست را با ناله شب‌های بیداران خوش است


نیست در بازار عالم خوشدلی ور زان که هست

شیوه رندی و خوش باشی عیاران خوش است


از زبان سوسن آزاده‌ام آمد به گوش

کاندر این دیر کهن کار سبکباران خوش است


حافظا ترک جهان گفتن طریق خوشدلیست

تا نپنداری که احوال جهان داران خوش است

[. : : H@med : : .]

غزل 44
کنون که بر کف گل جام باده صاف است

به صد هزار زبان بلبلش در اوصاف است

بخواه دفتر اشعار و راه صحرا گیر

چه وقت مدرسه و بحث کشف کشاف است


فقیه مدرسه دی مست بود و فتوی داد

که می حرام ولی به ز مال اوقاف است


به درد و صاف تو را حکم نیست خوش درکش

که هر چه ساقی ما کرد عین الطاف است


ببر ز خلق و چو عنقا قیاس کار بگیر

که صیت گوشه نشینان ز قاف تا قاف است


حدیث مدعیان و خیال همکاران

همان حکایت زردوز و بوریاباف است


خموش حافظ و این نکته‌های چون زر سرخ

نگاه دار که قلاب شهر صراف است