مدیر بازنشسته
با توام ای سهراب ، ای به پاکی چون آب
یادته گفتی بهم : تا شقایق هست زندگی باید کرد---نیستی سهراب
ببینی که شقایق هم مُرد---دیگه با چی کسی رو دلخوش کرد!
یادته گفتی بهم: اومدی سراغ من نرم و آهسته بیا--- که مبادا
ترکی بردارد چینی نازک تنهایی تو---اومدم آهسته---نرم تر از
پر قو---خسته از دوری راه--- خسته و چشم براه
مدیر بازنشسته
از سخن چينان شنيدم آشنايت نيستمخاطراتت را بياور تا بگويم کيستم
سيلي هم صحبتي از موج خوردن سخت نيست
صخره ام هر قدر بي مهري کني مي ايستم
تا نگويي اشک هاي شمع ازکم طاقتي است
در خودم آتش به پا کردم ولي نگريستم
چون شکست آينه، حيرت صد برابر مي شود
بي سبب خود را شکستم تا بيننم کيستم
زندگي در برزخ وصل و جدايي ساده نيست
کاش قدري پيش از اين يا بعد از آن مي زيستم
مدیر بازنشسته
نیمه شب است و ماه کامل من تنها ...نمیدانی چقدر چشمانمزیر نور ماه دیدنی شده اند ... چه درخشانند این دو جام جهاننمای وحشی ... می دانی به چه می اندیشم ؟ می دانی درماه چرا محو شده ام ؟ میدانی چرا نیمه شب چشم بر آسماندارم ؟میدانی چرا خواب با چشمهایم بیگانه شده است؟راستش دلم دارد خسته می شود از تکرار واژه ی دلتنگی ٬داردخسته می شود از اینهمه حرف زدن ... راستی برای که بگویمتو که گوشی برای شنیدن نداری٬برای که چشم بدوزم برجادهتو که نخواهی آمد .. اصلا جاده را نمی شناسی که بخواهیبیایی ... تو چون گون پای در گل داری ... چگونه بیایی ؟ ... بایدبروم شاید بیابم دو چشمی را که نگرانم باشند ... شاید بیابمدلی را که دلبری بداند ... شاید بیابم شانه ای را که لختیبیاسایم در پناهش... وای نمیدانی چقدر دلم هوای دلتنگیهایت را کرده ... هر غروب که می شود در این بهار صد بار جانمیدهم و زنده می شوم ...یادش بخیر آن کوچه ی تنگ وتاریک و خدا حافظی های ... یادش بخیر آن چشمها که بعد ازرفتنم تا محو شدنم در پیچ کوچه ای دیگر تعقیبم می کردند ...یادش بخیر آن دست تکان دادنها از دور دست ... یادش بخیرآن روزهایی را که بودیم ... و حالا چقدر سخت و خشن و بیرحم شده ای ... چقدر دور شده ایمممم چقدر گم شده ایمو چقدر فراموشکار !! مگر نه ؟ دیگر مرز میان دلهامان آنقدر ژرفشده که عبور از آن ناممکن می نماید ...دیگر سخن از عشقنیست که از عداوت است و تنفر ٬ دیگر در جواب گل محبت آهنگداخته هدیه می دهیم ... گرفتم آن آهن گداخته را ـــ اول بارنبود ــ کجایی که ببینی چه محکم در آغوشم فشردم تاخاکسترم کند تا بسوزاندم ... و سوزاند ... خاکستر شدم ...چون گذشته ای نه چندان دور ...گاه آمدنم !
مدیر بازنشسته
هر لحظه در برم دل از اندیشه خون شودتا منتهای کار من از عشق چون شودیار آن حریف نیست که از در ٬ درآیدمعشق آن حدیث نیست که از دل برون شودفرهاد وارم از لب شیرین گریز نیستور کوه محنتم به مثل بیستون شودساکن نمی شود نفسی آب چشم منسیماب طرفه نبود اگر بی سکون شوددم درکش از ملامتم ای دوست زینهارکاین درد عاشقی به ملامت فزون شودجز دیده هیچ دوست ندیدم که سعی کردتا زعفران چهره ی من لا له گون شوددیوار دل به سنگ تعنت خراب گشترخت سرای عقل به یغما کنون شودچون دور عارض تو برانداخت رسم عقلترسم که عشق در سر سعدی جنون شوددل برقرار نیست که گویم نصیحتیاز راه عقل معرفتش راهنمون شود
مدیر بازنشسته
به شب و پنجره بسپار که برمی گردم .عشق را زنده نگه دار کهبرمی گردم. دو سه روزی هم اگر چند تحمل سخت است .تکیهکن بر تن دیوار که برمی گردم . بس کن این سرزنش رفتی و بدکردی را .دست از این خاطره بردار که برمی گردم. گفته بودیکه به شب چشم به راهم بودی .به همان دیده ی بیدار کهبرمی گردم . پشت در را اگر انداخته ای حرفی نیست .به شب و پنجره بسپار که برمی گردم.میگم : خدا به بنده هاش به اندازه ی فهم شعورشونروزی می ده ... راستی شعور ما چقدر ؟ که سهم موناز عشق این شده ... اگر وقتی دستمون نگاه میکنیمتوش جز تنفر ٬ و در صفحه ی دلمون جز سیاهی نبینیم !آیا باید شعورمان را دریابیم ؟ انسان بودنمان را تردید کنیم؟و یا واژه ی عشق را انکار ...؟
مدیر بازنشسته
آنکه به ديوانگي در غمش افسانه ام
آه که غافل گذشت از دل ديوانه ام
مدیر بازنشسته
بی تو دنیا بر سرم آوار شد بین ما هر پنجره دیوار شد
درد ما در بودن ما ریشه داشت رفتن و مردن علاج کار شد
آنکه اول نوش دارو می نمود بر لب ما زهر نیش مار شد
عیب از ما بود از یاران نبود تا که یاری یار شد بیزار شد
عاقبت با حیله سوداگران عشق هم کالای هر بازار شد
آب یکجا مانده ام دریا کجاست؟ مردم از بس زندگی تکرارمو به مو بسته ي آن زلف گره گير شدم
آخر از فيض جنون قابل زنجير شد م !
مدیر بازنشسته
هماره درتمامی زوایای ذهنم مشتاقانه می کاومت..تا بدانم کجا تو را اغاز کرده و خود را گم کرده ام ...و توچگونه اینطور اسوده خاطر بر قنوت دستهایم قنوده ای وسر بر نمی داری...من چتر آورده ام به بهانه ی بارش چشمانم...هر چند امده بودم تا در چشمانت دریا را ببینم ...تا در چشمان دریایی ات غرق شوم... نازنینم صدایم کنصدای تو خوبست ! به خوبی صدای چکیدن یک قطرهباران از آسمان آبی به دریای بی انتها....به خوبی صدای لرزشهای دلهامان در هر دیدار ...نیستی ببینی گلوبند بغض نشکسته ام را که چون طنابدار هر لحظه تنگ و تنگ تر میشود و دارد خفه ام می کند....چگونه می توانم چشم ببندم بر خشکسالی نابهنگامی که برسراب چشمانم می ریزد .... اگر بودی می شنیدی کهکسی دارد ترا در درونم بی مهابا زجه می زند و رویزخمه هایی که تو بر دلم گذاشتی پای می کوبد ...تو می گوییمن چه کنم ؟ که در باور زمین نمی گنجم و حجم آسمان راکم آورده ام ...رفتم نیامدی کاش می امدی تا شاید بتوانمدر میان دستان مهربانت کمی بیاسایم ...بگو کی میاییتا چله نشینی ریاضتهای بی تو بودن را ٬ در جامی ازشور و شوق زندگی سر بکشم...چرا نمیایی ؟ کجایی بی من بی خودت بی ما ؟ چه کرده ای ؟با دل من که حالا در نبودنت نیز هیچ روزی بی تو طلوع نمی کندو تمامی روزهای من تکرار طلوعیست سرخ از مشرق دستانم تاغروب غمیگین چشمان دریایی ات ...نمی دانی دلم چقدر آرزودارد که غرق شود در آبی چشمان محسور کننده ات ... در نگاههایمهربان و مشتاقت ... من آن چشمان دریایت را کم دارم وبقیمت جان خریدارم ....هر چند می دانم که حتی قانوناحتمالات نیز نه تورا به من خواهد رساند و نه مرا به تو ....می دانم این ویرانه را آبادی نخواهد بود ...چرا که نه تو همانیکه بودی و نه من همان که می خواستم باشم .... دریغ ٬ هرچقدر هم که بخواهم به کمک پیرزن فالگیر همسایه تو را درمیان خطوط دستانم به دام بیاندازم ... یا شاید در دام توبیافتم بی فایده است ... بی فایده !!
مدیر بازنشسته
هیچ ، تنها و غریبی
طاقت غربت چشماتو نداره
هر چی دریا رو زمینه
قد چشمات نمی تونه ابر بارونی بیاره
وقتی دلگیری و تنها غربت تمام دنیا
از دریچه ی قشنگه چشم روشنت می باره
نمی تونم غریبه باشم توی آیینه ی چشماتتو بذار که من بسوزم مثل شمعی توی شبهات
مدیر بازنشسته
قسمت نشد ببینمت خدانگهداری کنم...فرصت نشد بمونمو از تو نگهداری کنم...گفتم اگه ببینمت دل کندنم سختهبرام...اگه یه وقتبگی نرو رفتن پر از درده برام...
پاسخ با نقل قول
