اشعار و متون غم انگیز...

[. : : H@med : : .]

ما بدين در نه پي حشمت و جاه آمده ايم
از بد حادثه اينجا به پناه آمده ايم
رهرو منزل عشقيم و ز سر حد عدم
تا به اقليم وجود اين همه راه آمده ايم
سبزه خط تو ديديم وز بستان بهشت
بطلب كاري اين مهر گياه آمده ايم
با چنين گنج كه شد خازن آن روح امين
به گدايي به در خانه شاه آمده ايم
لنگر حلم تو اي كشتي توفيق كجاست
كه در اين بحر كرم غرق گناه آمده ايم
اب رو مي رود اي ابر خطا پوش ببار
كه به ديوان عمل نامه سياه آمده ايم
حافظ اين خرقه پشمينه بينداز كه ما
از پي قافله با آتش و آه آمده ايم

هر كار كني تا هستي من نمي تونم بگم براي رنج اومديم اگه اونطور كه گفتي باشه تو نبايد باشي؛ تا وقتي خوبي هست ما براي شاديه ديدن اون؛ براي يادآوري گذشته مون ـــ اونوقت كه تويه بهشت با همه اهالي انجمن جمع بوديم و آبجي الناز بود شما بودي اونموقع هم داشتي با همه مهربوني مي كردي من يه سيني شربت بهشتي آوردم ؛گل مي گفتيم گل مي شنفتيم ـــ اومديم اگه نبود آره مي شه گفت ((زندگي رنج است))

[. : : H@med : : .]

می خواهی مرا باور کنی
بی چتر زیر باران برو
رازهایی از عشق را بر وجودت خواهم بارید
تو را بیمار خواهم کرد
دچار خواهم کرد

روزی در کوچه باغ تنهایی کسی مرا گفت :
می خواهی آسمان را ببینی
چشمهایت را ببند
در آن تیره گی فرو شو
نورهایی می جهند و محو می شوند
آری آسمان تیره است
بالاترین رنگ در چشمان حکمفرمایی می کند
تنها ضامن آبی شدنش دل توست

[. : : H@med : : .]

مرا اينگونه باور کن...

کمي تنها...

کمي بي کس..

کمي از يادها رفته...

خدا هم ترک ما کرده!!

خدا ديگر کجا رفته..؟؟!

نمي دانم مرا آيا گناهي هست...؟؟

که شايد هم به جرم آن.. غريبي و جدايي هست...؟؟

[. : : H@med : : .]

امروز روز چندم تنهایی دل است / باید نشست منتظر خوابها هنوز


تا برگ های خاک گرفته نمرده اند / باید گریست در عطش آبها هنوز


دلواپس ندیدن دریای عشق مرد / این چشمهای خسته ی بی طاقتم ، چه حیف


آن زنده رود کهنه ی بی تاب می رود / در آرزوی وصل ، به مردابها هنوز

[. : : H@med : : .]

واله و دلداه ام ، دلدار کو ؟
ماهر و دلدار لاکردار کو ؟

کرده دوری آهوی رم کرده ام
آهوی رم کرده در کوهسار کو ؟

عمری آمد عور و اطوار و ادا
حال در راهم ادا ، اطوار کو ؟

وعده ها دادی دهی کاری مرا
ای عصائی وعده کم ده ، کار کو ؟

کردم عمری را هدر در راه درس
حاصلم کو ؟ کار کو ؟ امرار کو ؟

[. : : H@med : : .]

دير گاهيست كه تنها شده ام
قصه غربت صحرا شده ام

وسعت درد فقط سهم من است
باز هم قسمت غم ها شده ام

ديگر آينه زمان بي خبر است
كه اسير شب يلدا شده ام

من كه بي تاب شقايق بودم
همدم سردي گل ها شده ام

كاش چشمان مرا خاك كنيد
تا نبينم كه چه" تنها" شده ام







مي خواستم زندگي كنم در را بستند/ مي خواستم ستايش كنم گفتند خطرناك است/ مي خواستم گريه كنم گفتند بهانه است/ به راستي سخن گفتم گفتند ديوانه است و بيهوده گويد/ پس فرياد كشيدم.... زندگي را نگه داريد مي خواهم پياده شوم.....

[. : : H@med : : .]

شعر هاي تنهايي و مرگ
نمي دانم آيا تا به حال چنين تاپيكي بوده يا نه ...
اما اگر شعري در رابطه با تنهايي و مرگ داشتيد اينجا بنويسيد ...
ممنون مي شم

[. : : H@med : : .]

كلام شعر تنهايي سكوت است ...
ولي فكر نمي كردم اينقدر ...

[. : : H@med : : .]

مطمئن باش برو
ضربه ات کاری بود
دل من سخت شکست
و چه زشت به من و سادگی ام خندیدی
به من و عشقی پاک که پر از یاد تو بود
وبه یک قلب يتيم که خیالم می گفت تا ابد مال تو بود
تو برو
برو تا راحت تر تکه های دل خود را
آرام سر هم بند زنم

[. : : H@med : : .]

آه ای زندگی منم که هنوز
با همه پوچی از تو لبریزم
نه به فکرم که رشته پاره کنم
نه برآنم که از تو بگریزم...