« بسم الله الرَّحمن الرَّحیم »





دعای امام سجاد (ع) در تذلل براى خداى عزوجل





رَبِّ أَفْحَمَتْنِي ذُنُوبِي ، وَ انْقَطَعَتْ مَقَالَتِي ، فَلَا حُجَّةَ لِي ، فَأَنَا الْأَسِيرُ بِبَلِيَّتِي ، الْمُرْتَهَنُ بِعَمَلِي ،
الْمُتَرَدِّدُ فِي خَطِيئَتِي ، الْمُتَحَيِّرُ عَنْ قَصْدِي ، الْمُنْقَطَعُ بِي .

اى پروردگار من! گناهان من زبان مرا بسته است و سخن مرا بريده، حجتى نتوانم آورد.
من گرفتار مصيبت خود و در گرو عمل خويشم، در خطاهاى خود غوطه‏ور
و راه خود را گم كرده و فرومانده‏ام.



قَدْ أَوْقَفْتُ نَفْسِي مَوْقِفَ الْأَذِلَّاءِ الْمُذْنِبِينَ ، مَوْقِفَ الْأَشْقِيَاءِ الْمُتَجَرِّينَ عَلَيْكَ
الْمُسْتَخِفِّينَ بِوَعْدِکَ

خويشتن را در جاى گناهكاران سرشكسته و بدبختان شوخ‏چشم كه وعيد تو را سبك شمردند باز داشتم.



سُبْحَانَكَ أَيَّ جُرْأَةٍ اجْتَرَأْتُ عَلَيْكَ ، وَ أَيَّ تَغْرِيرٍ غَرَّرْتُ بِنَفْسِي

پاكا خداوندا! چه گستاخى كردم با تو و خود را در چه مهلكه انداختم‏




مَوْلَايَ ارْحَمْ كَبْوَتِي لِحُرِّ وَجْهِي وَ زَلَّةَ قَدَمِي ، وَ عُدْ بِحِلْمِكَ عَلَى جَهْلِي وَ بِإِحْسَانِكَ عَلَى إِسَاءَتِي ،
فَأَنَا الْمُقِرُّ بِذَنْبِي ، الْمُعْتَرِفُ بِخَطِيئَتِي ، وَ هَذِهِ يَدِي وَ نَاصِيَتِي ، أَسْتَكِينُ بِالْقَوَدِ مِنْ نَفْسِي ،
ارْحَمْ شَيْبَتِي ، وَ نَفَادَ أَيَّامِي ، وَ اقْتِرَابَ أَجَلِي وَ ضَعْفِي وَ مَسْكَنَتِي وَ قِلَّةَ حِيلَتِي .

اى خداى من! برافتادگى و لغزش من رحمت آور و به حلم خود از نادانى من درگذر و به احسان خود
بد كردارى مرا عفو كن، كه من به گناه اقرار دارم و به خطاى خود معترفم، اينك دست من
و اين موى پيشانى من. به زارى و نياز از تو مى‏خواهم مرا به قصاص گيرى،
به موى سپيد شده، عمر سپرى گشته، و نزديكى مرگ،
و ناتوانى و درويشى و بيچارگى من رحمت آور.




مَوْلَايَ وَ ارْحَمْنِي إِذَا انْقَطَعَ مِنَ الدُّنْيَا أَثَرِي ، وَ امَّحَى مِنَ الَْمخْلُوقِينَ ذِكْرِي
وَ كُنْتُ مِنَ الْمَنْسِيِّينَ كَمَنْ قَدْ

آن هنگام كه نشانى از من در اين جهان نماند و ياد من از انديشه‏ى آفريدگان بدر رود
و از فراموش‏شدگان شوم، مانند ديگران بر من ببخشاى.




مَوْلَايَ وَ ارْحَمْنِي عِنْدَ تَغَيُّرِ صُورَتِي وَ حَالِي إِذَا بَلِيَ جِسْمِي ، وَ تَفَرَّقَتْ أَعْضَائِي
وَ تَقَطَّعَتْ أَوْصَالِي ، يَا غَفْلَتِي عَمَّا يُرَادُ بِي .

اى مولاى من! آن هنگام كه صورت و حال من برگردد و تن من پوسيده گردد و اندام من از هم گسيخته و پراكنده شود،
و پيوندهاى من بگسلد، بر من رحم كن. واى از بيخبرى كه نمى‏دانم با من چه خواهند كرد!




مَوْلَايَ وَ ارْحَمْنِي فِي حَشْرِي وَ نَشْرِي ، وَ اجْعَلْ فِي ذَلِكَ الْيَوْمِ مَعَ أَوْلِيَائِكَ مَوْقِفِي
وَ فِي أَحِبَّائِكَ مَصْدَرِي ، وَ فِي جِوَارِكَ مَسْكَنِي ، يَا رَبَّ الْعَالَمِينَ

اى مولاى من! در روز رستاخيز بر من رحم فرما و آن روز مرا با اولياى خود بدار
و در ميان دوستان خود بگمار و در پناه خود مسكن ده
اى پروردگار جهانيان‏