-
مدیر بازنشسته
-
-
مدیر بازنشسته
آثار و فوائد دعا
1. جلب روزي:
خداوند روزي دهنده تمام مخلوقات است اما با دعا ميتوان نعمتهاي بيشتر و بهتري به سوي خود جلب كرد.
پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ ميفرمايند: »رزق و روزي به عدد قطرات باران از آسمان بر زمين نازل ميشود تا هر كس به اندازه خود دريافت كند، لكن خداوند زياده دهنده است پس از فضل خداوند نعمتهاي بيشتري درخواست كنيد.
3. دفع بلا:
امام سجاد ـ عليه السّلام ـ ميفرمايند: دعا و بلا با هم هستند تا روز قيامت و دعا بلا را دفع ميكند حتي در حاليكه نزول بلا قطعي شده باشد.
و حضرت علي ـ عليه السّلام ـ ميفرمايند: » امواج بلا را با دعا دفع كنيد.
4. تقويت روحيه احساس مسئوليت نسبت به جامعه:
دين اسلام همه ابعاد زندگي اجتماعي و فردي انسان را مورد توجه قرار داده است. همه افراد را نسبت به يكديگر و جامعه مسئول ميداند و اين مسئوليت را در قالب امر به معروف و نهي از منكر به عنوان يكي از فروع دين واجب كرده است و يكي از شرايط استجابت دعا را اين وظيفه ميداند. همانطور که اميرمؤمنان علی عليه السلام ميفرمايند:» امر به معروف و نهي از منكر كنيد تا خداوند دعايتان را مستجاب كند.
5. شفاي دردها:
امام صادق ـ عليه السّلام ـ ميفرمايند: »دعا كنيد چرا كه دعا شفا دهنده دردهاست
6. به دست آوردن منزلت نزد خدا:
امام صادق ـ عليه السّلام ـ ميفرمايند: »نزد خداوند متعال، مقام و منزلتي هست كه كسي به آن نميرسد مگر با درخواست و دعا
7. نجات از دوزخ:
رسول اكرم ـ صلّي الله عليه و آله ـ ميفرمايند: » در قيامت امر ميشود عدهاي را به جهنم ببرند ، خداوند به مالك جهنم ميفرمايد: به آتش بگو پاهايشان را نسوزاند چونكه با آن به مساجد ميرفتند، صورتشان را نسوزاند به خاطر وضو گرفتنشان و دستهايشان را نسوزاند چون هنگام دعا دستها را بالا ميگرفتند...
8. محبوبيت نزد خدا:
انجام هر عبادتي انسان را محبوب درگاه حق تعالي ميكند و دعا يكي از آن عبادات و بلكه افضل آن است. خداوند در قرآن كريم از حضرت ابراهيم به خاطر دعاكردنش تعريف و تمجيد ميكند .ان ابراهيم لحليم اوّاه منيب«(هود/75) امام باقر ـ عليه السّلام ـ در بيان اين آيه ميفرمايند:» اواه كسي است كه بسيار دعا ميكند.
التماس دعا
-
-
مدیر بازنشسته
دیگرآثار و بركات دعا
دعا به درگاه ایزد متعال آثار و بركات ویژهاى دارد كه به چند نمونه از آنها اشاره مىشود:
1. رهایى از غربت و بیگانگى:
دعا انسان را از انزواى درون بیرون آورده، به جمع پیوند مىزند و آن در حقیقت، همدم شایستهاى است كه تنهایى و غربت وحشتناك را به انس و الفت مبدّل مىسازد؛ زیرا شخصى كه در حال نیایش است، نه تنها خود را تنها نمىبیند، بلكه با چشم دل مىیابد كه در آن حالات عرفانى، مجموعه كائنات با او همنوا هستند؛ چه آنكه به فرمایش قرآن كریم، هرموجودى تسبیح و حمد او مىگوید، ولى شما تسبیح آنها را نمىفهمید.(1)
عالم هستى یكپارچه در حال تسبیح و تحمید خداست. هر موجودى به نوعى، به حمد و ثناى حق مشغول است. منتها افراد غافل و لااُبالى نمىتوانند آن را درك كنند. فقط اهل پرستش و دعا هستند كه از روى عشق و محبت و با سوز و گداز، او را مىخوانند و این صدا را به گوش و جان مىشنوند.
2.مایه آرامش دل:
دعا و ذكر خدا باعث آرامش روح و روان مىگردد و دل انسان تنها با یاد خدا آرام مىگیرد
مولاى متّقیان على علیهالسلام فرمودند: «خداوند سبحان ذكر و یاد خود را صیقلدهنده و روشنایى دلها قرار داده است.» (2)
3.وسیله تقرّب انسان به خدا:
بالاترین آرزوى انسان رسیدن به خداست ( البته لازم به ذکر است که الوصول الی الله خودش نیاز به شرح مفصلی دارد) و انسان فطرتا دوست دارد از محبوبیت او برخوردار گردد.
همواره در تكاپوى این معناست كه فرصتى پیش آید تا با تمسّك به وسایل تقرّب به خدا، به مقصودش نایل گردد. دعا بهترین وسیلهاى است كه در رسیدن به این مهم، كمك شایانى مىكند.
امام صادق علیهالسلام مىفرمایند: «بر شما باد به دعا؛ زیرا چیزى مانند آن باعث نزدیكى انسان به خدا نمىگردد.»(3)
این از آن روست كه انسان به واسطه دعا و نیایش، رو به سوى خدا مىآورد و فاصلهها را كم مىكند و حجابها را كنار زده، خویشتن را از قید و بند بندگى شیطان و نفس امّاره مىرهاند و از هلاكت و سقوط حتمى نجات مىبخشد.
نیایش و دعاست كه خدامحورى را در زندگى انسان به عنوان یك اصل خدشهناپذیر در آورده و همه خواستها و نیازها و خُلق و خوىها را بر گرد محور او قرار مىدهد و از آنچه باعث اعراض و رویگردانى و قطع عنایت حضرت بارى تعالى است، به شدت اجتناب مىدهد.
4. بهترین وسیله بازیابى خود:
بدون تردید، هنگامى كه انسان به مادیات و لذّت حاصل از آن مشغول باشد و همواره در جهت ثروتاندوزى و جاهطلبى و بىبندوبارى گام بردارد، به تدریج خدا را، كه مبدأ آفرینش موجودات است، فراموش كرده و از تذكّر و یادآورى او غفلت مىورزد و بالمآل، خود واقعى خویش را فراموش مىكند.
با دعاست كه انسان خود واقعى خویش را، كه پرتوى از عالم ربوبى است، باز مىیابد و هر چه توجه او به خدا بیشتر مىشود، به همان نسبت با خود آشنا مىگردد و او را از غفلت و بى توجهى نجات داده، جانى تازه و آرامشى ویژه به او مىبخشد.
در دعا و نیایش است كه انسان خود را آنگونه كه هست، مىبیند، به نقص و عیب خویش آگاه مىگردد و مانع این مىشود كه در او «خودپندارى» جایگزین «خود حقیقى» شود و هرگز این دو را با یكدیگر خلط نكرده، پیوسته از هم تمیز دهد.
ویلیام جیمز درباره دعا ونیایش مىگوید: «انگیزه نیایش و دعا نتیجه ضرورى این امر است كه در عین اینكه درونىترین قسمت از خودهاى اختیارى و عملى هر كس خودى از نوع اجتماعى است، با وجود این، مصاحب كامل خویش را تنها در جهان اندیشه مىتواند پیدا كند. اغلب مردم، خواه به صورت پیوسته، خواه تصادفى، در دل خود به آن رجوع مىكنند. حقیرترین فرد در روى زمین با این توجه عالى، خود را واقعى و با ارزش مىكند.»(4)
------------------
1) اسراء: 44.
2) سید رضى، نهجالبلاغه، تهران، سازمان انتشارات و آموزش انقلاب اسلامى، 1372، خ 213.
3) محمدبن یعقوب كلینى، اصول كافى، تهران، اسوه، ج 2، ص 212.
4) مرتضى مطهرى، سیرى در نهجالبلاغه، قم، دارالتبلیغ اسلامى، 1354، ص 33.
التماس دعا
-
کلمات کلیدی این موضوع
مجوز های ارسال و ویرایش
- شما نمیتوانید موضوع جدیدی ارسال کنید
- شما امکان ارسال پاسخ را ندارید
- شما نمیتوانید فایل پیوست کنید.
- شما نمیتوانید پست های خود را ویرایش کنید
-
مشاهده قوانین
انجمن