خشخاش

[!MAHSA!]

بوته ‏اى است یكساله كه در مناطق معتدل می‏ روید. رشد سالانه این گیاه به ارتفاعى معادل ۱۱۰-۷۰ سانتیمتر می‏رسد. در اواسط بهار، بعد از این كه گلهاى رنگارنگ آن كم‏ كم شروع به ریختن می‏ كند، از میان گلها كپسول ظاهر می ‏شود كه به آن گرز خشخاش می‏ گویند. این گرزها در اواخر بهار و اوائل تابستان داراى پوست سبزى است كه به زردى مى ‏گراید. البته، قبل از این كه میوه گیاه خشك و زرد شود به روش خاص مبادرت به تیغ زدن آن می‏ نمایند. این كار به وسیله افرادى كه تجربه خاصى در تیغ زدن دارند، انجام می‏شود. آنان در ساعات اولیه شب با تیغهاى مخصوص و با ایجاد چندین شیار افقى و یا عمودى و یا مورب بر روى گرزها مبادرت به تیغ زدن می‏نمایند. صبح روز بعد، شیره سفید رنگى از محل شكافهاى گرز به بیرون ترشح می‏كند و در مجاورت هوا به صمغ قهوه‏اى رنگ تبدیل گردیده در پیاله مخصوص جمع‏ آورى و براى تریاك مالى آماده و به صورت لول روانه بازار قاچاق می ‏شود

داروهاي استخراجي: هروئين، مورفين، كـدئـيـــن، ترياك. مسكن و ضد درد ميباشند.

ریشه خشخاش دارای انشعاب‌های کمی است و ریشه‌های جانبی شبکه بسیار وسیعی از ریشه‌های ظریف را تا عمق 50 تا 100 سانتی‌متر خاک به وجود می‌آورند و ساقه فوقانی ریشه قطورتر است که باعث استحکام ساقه می‌شود.
ساقه مستقیم استوانه‌ای شکل با سطحی صاف به رنگ سبز روشن است و ارتفاع آن با توجه به شرایط اقلیمی محل رویش، متفاوت است.


برگ‌های این گیاه بیضی شکل و در سطح زمین قرار می‌گیرند و بدون دمبرگ هستند و به طور متناوب بر روی ساقه قرا می‌گیرند و برگ‌های پایین ساقه بزرگتر بوده که به تدریج به طرف بالا کوچکتر و تخم مرغی شکل می‌گردند.گل‌های این گیاه انتهای ساقه‌های اصلی و فرعی پدیدار می‌شوند و دارای گلبرگ سفید هستند که ناحیه فوقانی به رنگ بنفش یا روشن است و میوه خشخاش به شکل گرز بوده که شیره‌های مخصوص تولید می‌کند.

[!MAHSA!]

خشخاش


غنچه



کپسول



گل



خشخاش یا کوکنار، گیاه علفی یک‌سالهٔ گل‌دار است که برای تولید تریاک از آن استفاده می‌شود. این گیاه از خانواده شقایق یا خشخاش (Papaveraceae) و از جنس Papaver است. گیاه خشخاش از تیر تا مرداد گل می‌دهد. بخش‌های مختلف خشخاش به ویژه شیرهٔ خشک‌شدهٔ کاس‌برگ آن که به تریاک معروف است خاصیت آرام‌بخش، ضد درد و ضد اسهال دارد. از این گونه آلکالوییدهایی استخراج می‌شود که مصارف دارویی و صنعتی بسیاری دارد از جمله مورفین، تبایین، کدیین، نارسیین و چند آلکالویید مهم دیگر. همچنین این گونه واریته و کولتیوارهای زیاد و گوناگونی نیز دارد. پس از رسیدن میوه که به صورت کپسول است با خراشیدن آن شیرابه سفیدرنگی بدست می‌آید که با خشک کردن آن (آب آن گرفته شود) ماده‌ای قهوه‌ای رنگ به نام تریاک حاصل می‌شود. در زبان انگلیسی با نام Poppy seed نیز شناخته میشود.






تاریخچه


استفاده از روغن خشخاش به دوران کهن باز می‌گردد. گیاه خشخاش در حدود ۳۴۰۰ سال پیش از میلاد در میان‌رودان کشت می‌شده است.^[۲] تصاویر روغن خشخاش در آثار باقی‌مانده از سومریان یافت شده‌اند. سومریان خشخاش را گیاه شادی (Hul Gil) می‌نامیدند.^[۳] ساخت و استفاده از اپیوم در دوران مینوسی‌ها شناسائی شده است. یونانی‌های باستان آن را اپیوم نامیدند.
روغن خشخاش


موارد مصرف: عمدتاً مصرف خوراکی دارد و دارای مزه‌ای تلخ که بر گرفته از طبیعت سرد و خشک آن است. در داروسازی نیز طیف مصرفی وسیعی دارد و به صورت استعمال بر اندام‌های خارجی نیز کاربرد دارد.
خواص درمانی

• درمان سردرد و آبریزش بینی
• کاهنده اشتها و کند کننده هاضمه
• کاهنده میل جنسی و شل کننده عضو مورد نظر (به صورت مالیدن بر روی آن)

پزشکی



استفاده دارویی - روغن خشخاش (کاربرد در پزشکی)


استرالیا، ترکیه و هندوستان تولید کنندگان عمده خشخاش برای اهداف پزشکی و داروهای ساخته شده بر اساس خشخاش می‌باشند، از قبیل مرفین و کدئین. ایالات متحده آمریکا سیاست ذخیره سازی ۸۰٪ از مواد خام نارکوتیک خود از تولید کنندگان تجاری اش، هندوستان و ترکیه را در پیش روی دارد.
عوارض احتمالی

در صورت مداومت استعمال بر ناحیه پشت گردن باعث کند شدن فعالیت عصبی و کاهش حافظه می‌شود.