اکستازی ؛ جادوی مرگ در قرن کنونی

[!MAHSA!]

چراغ ها روشن و خاموش می شوند. صدای موسیقی گوش را کر می کند. شدت رقص نورها هر لحظه بیشتر می شود. اشباحی میان تاریکی و روشنایی خانه به شدت هرچه تمام تر بالا و پایین می پرند. آنها خسته نمی شوند. انگار اصلاً خستگی برایشان معنایی ندارد. شور و هیجان آن قدر بالاست که فکر می کنی این آدم ها از کره دیگری با انرژی فوق تصور آمده اند. اما ، ساعتی بعد بوی مرگ فضای خانه را پر می کند...
24 ساعت بعد از آن همه هیاهو دیگر دراین خانه خبری نیست. همه چیز به هم ریخته است. کسی نای بلند شدن ندارد. هر کس گوشه ای خزیده و زانوی غم به بغل گرفته. دیگر رقص نور و موسیقی هم آنها را به هیجان نمی آورد. انگار همه مرده اند. بوی مرگ فضای خانه را گرفته. آدم های این جا حتی به اندازه ی یک آدم پیر و فرسوده هم توان حرکت ندارند. دیگر از آن همه فریادهای شاد خبری نیست. حالا حتی بعضی از آنها گریه می کنند. خیلی ها نای گریه کردن هم ندارند.
ساعت های قبل آنها سرشار از یک انرژی کاذب ، دنیا را در دستان خود می دیدند و احساس می کردند توان انجام هر کاری را دارند، اما حالا نه تنها دیگر دنیایی در دستانشان نیست که حتی توان از جا برخاستن هم ندارند.

اکستازی را باید جادوی مرگ در قرن حاضر خواند ، تأثیر این قرص نیروزا آن قدرها باقی نمی ماند و وقتی به پایان برسد دیگر از شور و هیجان خبری نیست. آنچه باقی می ماند افسردگی و احساس بیهودگی است. احساسی که ممکن است انسان را تا حد مرگ به جنون بکشاند.
باور نمی کنم خندیدن برایت آن قدر مشکل شده که برای انجامش مجبورشوی دست به دامان یک محرک خارجی شوی. محرکی که تو را شاد نمی کند. تو را به دست جنون می سپارد تا هرچه می خواهی بر سر خودت بیاوری. راستی بهانه هایت برای خندیدن تا به این حد ته کشیده که فکر می کنی اکستازی دوست خوبی است و بهانه بهتری برای خندیدن ؟ و با آن برای شاد بودن و برای این که در وجودت احساس کنی پر از انرژی هستی؟!
مواد مخدز و اعتیاد واژه های آشنایی است که تمام جوامع بشری به نوعی با آن دست به گریبانند. اما با شیوع بیماری هایی چون ابدز ، هیپاتیت و ... اعتیاد شکل دیگری به خود گرفته است. در حال حاضر فردی که مواد مخدر مصرف می کند فقط معتاد نیست بلکه می تواند ناقل بیماری های بسیار خطرناک هم باشد. این در حالی است که همه جوامع بشری سالهاست در راه مبارزه با مواد مخدر گام برداشته اند و هزینه های گزافی هم پرداخت کرده اند. در کشور ما هم این هزینه ها چندان کم نبوده است. جدای از هزینه های مادی که برای مبارزه با این مواد به جامعه تحمیل شده است، صدها شهید نیز برای رسیدن به جامعه ای عاری از مواد مخدر داشته ایم. اما آیا با تمام این اوصاف در این راه موفق بوده ایم ؟
این سؤالی است که می توان به آن دو پاسخ داد: یکی این که اگر بخواهیم به آمارهای رسمی در این رابطه دلخوش کنیم باید بگوییم ثابت نگه داشتن نرخ رشد افراد معتاد یک موفقیت بزرگ است، اما آمارهای غیر رسمی نمی گذارد که ما خوشبینانه به این قضیه نگاه کنیم. رشد روز افزون استفاده از مواد مخدر صنعتی در جامعه واقعیت تلخ دیگری را به ما نشان می دهد و آن افزایش تعداد افرادی است که به مصرف این گونه مواد روی آورده اند


استفاده از مواد مخدر صنعتی یا همان قرص های روان گردان ، بیشتر در بین جوانان شیوع پیدا کرده است و این در حالی است که در کشور ما همچنان مواد مخدر را تریاک و هروئین می دانند و کسانی که از این مواد استفاده می کنند مجرم اند. متأسفانه در قانون مبارزه با مواد مخدر، هیچ ماده قانونی در رابطه با مواد مخدر صنعتی وجود ندارد.
خوشبینانه ، قضیه این است که هنوز استفاده از قرص های روان گردان در بین جوانان ما شیوع پیدا نکرده است. اما آیا این امر واقعیت دارد؟
گشت و گذاری چند ساعته در پاتوق های مختلف و پارک های شهر به خوبی جواب این سؤال را می دهد. حالا ما فقط با اکس روبرو نیستیم. بلکه قرص های روان گردان با اسم های جدید و قدرت تأثیر گذاری بالاتر وارد بازار شده است. این مواد مداوماً به روز می شوند و ما هنوز در قانون مبارزه با مواد مخدر هیچ ماده قانونی برای رویارویی با توزیع کنندگان و مصرف کنندگان آن نداریم.