چرا هم قهركننده و هم كسی كه با او قهر شده، هر دو مستحق عذابند؟



عن ابی عبد الله عليه‏السلام :

لا يَفتَرِقُ رجُلانِ علَى الهِجرانِ إلاّ استَوجَبَ أحَدُهُما البَراءةَ واللَّعنَةَ ، ورُبَّما استَحقَّ ذلكَ كِلاهُما ،

فقالَ لَهُ مُعَتّبٌ : جَعَلَنيَ اللّه‏ُ فِداكَ ، هذا الظّالِمُ فما بالُ المَظلومِ ؟

قالَ : لأ نَّهُ لا يَدعو أخاهُ إلى صِلَتِهِ ولا يَتَغامَسُ لَهُ عَن كَلامِهِ ، سَمِعتُ أبي يقولُ : إذا تَنازَعَ اثنانِ فَعازَّ أحَدُهُما الآخَرَ فلْيَرجِعِ المَظلومُ إلى صاحِبهِ

حتّى يَقولَ لِصاحِبهِ : أي أخِي أنا الظّالِمُ ، حتّى يَقطَعَ الهِجرانَ بَينَهُ وبَينَ صاحِبهِ ، فإنّ اللّه‏َ تبارَكَ وتعالى حَكَمٌ عَدلٌ يأخُذُ للمَظلومِ مِن الظّالم .





امام صادق عليه‏السلام :

هيچ گاه دو مرد(انسان) با حالت قهر از يكديگر جدا نشوند ، مگر اين كه يكى از آن دو سزاوار بيزارى (خدا و رسولش از او) و لعنت باشد

و چه بسا كه هر دوى آنها سزاوار اين امر باشند .

معتّب عرض كرد : خدا مرا فدايتان گردانت ، ظالم ، درست (مستحق اين كيفر هست) امّا مظلوم چرا ؟.

حضرت فرمود : براى آن كه برادرش را به آشتى با خود دعوت نمى‏كند و از سخن او چشم نمى‏پوشد .

شنيدم پدرم مى‏فرمود : هرگاه دو نفر با هم ستيزه كردند و يكى از آن دو بر ديگرى چيره آمد ، بايد آن كه در حقّ او ستم شده نزد آن ديگرى برود

و به او بگويد : اى برادر ، ستمكار (و مقصّر) من هستم ، تا قهر و جدايى ميان او و رفيقش برطرف شود ؛

زيرا خداوند تبارك و تعالى داورى عادل است و حقّ ستمديده را از ستمگر مى‏ستاند .

الكافي : 2 / 344 / 1