حافظ شیرین زبان به روشی دیگر که روشی خاص می باشد نیز طنز سروده است که می توانیم نام این شیوه طنز سرودن را همانطور که استاد بهائالدین خرمشاهی فرمده اند بگذاریم ( پر مدعایی ) حافظ. دراین روش در بیت زیر ادعا می کند عشق ورزی و سرمستی ما در این دنیا موجه است. نه تنها در این دنیابلکه در دنیای دیگر نیز بهشت و حور وغلمان و خوشی های بهشت از آن آنهایی است که قدر این دنیا راشناخته اند و از نعمت این دنیا صحیح استفاده کرده اند و به پاس این قدرشناسی بهشت برین نیز بهآنها تعلق دارد و تلویحا می گوید کسی که در این دنیا نحوه صحیح استفاده کردن از نعمت های خداوند که از جمله عشق ورزی وسر مستی است را نداند در آن دنیا هم از این نعمت ها بی بهره است.
فردا شراب کوثر و حور از برای ماست
وامروز نیز ساقی مه روی و جام می
و در ادامه همین روش ادعا را بیشتر کرده و به زبان طنز می گوید حتی اگر روضه رضوان را به ما ندادند حور و غلمانهای بهشت را خارج کرده خودمان وارد بهشت می شویم.:
فردا اگر نه روضه ی رضوان به ما دهند
غلمان زروضه حور زجنت به در کشیم