کتاب: زن در آینه جلال و جمال صفحه 207
نویسنده: آیة الله عبدالله جوادی آملی
----------------------------------------------
اگر کسی با دشمن بیرونی میجنگد باید از آهن وآتش استفاده کند، ولی اگر بادشمن درونی میجنگد باید از «آه» استفاده کند نه از «آهن». در مبارزه یا هوی وهوس باید از «آه» استفاده کرد، زیرا در آن جا از آهن کاری ساخته نیست. انسانی که باهوس بجنگد، بلکه آن کس که در کنار نیایش ودعا وراز ونیاز به سر میبرد، در مقابل هوس مسلح است. در دعای کمیل میفرماید:
«و سلاحه البکاء» (1)
یعنی در جنگ بادشمن درونی ودر جبهه جهاد اکبر، اسلحه انسان، آه است نه آهن، گریه است نه شمشیر، واسلحه تیز وکارآمد جهاد اکبر، تهذیب نفس وناله است واین اسلحه را زنها بیشتر از مردها دارند.
خدای سبحان در راه تهذیب نفس، زنها را مسلحتر از مردها آفریده است، چون ناله و لابه، هنر هر کسی نیست، چه بسا افرادی که در مجالس سوگ سالار شهیدان حسین بن علی صلوات الله وسلامه علیه مینشینند اما آن هنر ودرک را ندارند که اشک بریزند، بر فرض هم که درک داشته باشند، نرمش دل در آنها نیست، چه این که تحصیل نرمش دل، کار هر کسی نیست وفضیلتی نیست که نصیب هر کسی بشود. بنابراین، سرمایه جهاد اکبر، گریه است.
در دعای ابو حمزه ثمالی که از مبسوطترین دعاهای ماه مبارک رمضان است، امام سجاد علیه السلام به ذات اقدس اله عرض میکند: مرا کمک کن تا سلاح را فراهم کنم، مرا در گریه اعانت کن.
«و اعنی بالبکاء علی نفسی» (2)
ویاری کن مرا در گریه برای خودم.
معین من باش که من بهتر بفهمم وبهتر بنالم، کمک کن که اگر اشکم تمام شد دوباره اشک بجوشد. اگر زن در بخشهای مختلف کارهای اجرایی یا مسائل جبهه وجهاد وبخشهای نظامی حضور نداشت، دلیل آن نمیشود که در تقرب الی الله سهمش کمتر از مرد باشد.
خدا اسلحه جهاد اکبر را به زنها بیش از مردها داده، منتها این را باید به جا مصرف بکنند.
کسی که شمشیری در دست دارد وآن را به سنگ میزند به کاری بیهوده روی آورده است، کسی هم که برای دنیا گریه میکند، گرچه رقیق القلب واهل ناله ولابه است، اما بیجا مینالد. تعلیمات دین برای آن است که انسان این سلاح را به جا بکار ببرد، به مردها میگوید اسلحه فراهم بکن واسلحه را به جا به کار ببر، وبه زنها میگوید اسلحه را خدا به شما داده است منتها به جا به کار ببرید، مرد باید دو زحمتبکشد وزن یک زحمت، مثل یک کشوری که در جنگ مسلح نیست وبه او میگویند خودکفا شو واسلحه فراهم کن، بعد هم به جا ومناسب به کار ببر، اما به کشورهایی که در تولید سلاح به خودکفایی رسیدهاند نمیگویند مسلح شو، بلکه میگویند سلاح داری ولی به جا بکار ببند.
گریه سلاح انسان است، واین سلاح را ذات اقدس اله به زنها بیش از مردها داده وبه آنان گفته است که این سلاح را به جا بکار ببرید.
این درست است که جمال برای زنان سرمایه است وباید، هم به جا مصرف کنند وهم زکات آن که عفاف است:
«زکاة الجمال العفاف» (3)
مراعات کنند، لیکن جمال حقیقی آنان همان انجذاب به سوی جمال مطلق است وباید در تحصیل آن دقت کنند. ذات اقدس اله سرمایه رقت قلب واحساس را برای آن نداده تا انسان در اثر چشم وهمچشمی برای مظاهر دنیا ولباس وزیور گریه کند.
پینوشتها:
-----------------------------------
1. مفاتیح الجنان، دعای کمیل.
2. مفاتیح الجنان، دعای ابوحمزه ثمالی.
3. غرر الحکم، فصل37، روایت 5.