بارزترین مشخصه ی طوطی ها،منقار کج و قوی انهاست.منقار کج به خاطر تطبیق در پرنده به وجود امده،زیرابا استثنای لوریس ها و برخی انواع متعدد دیگر که از خوراک نرم تغذیه می کنند.سایر طوطی ها اغلب از دانه ها،بادام،فندق،گردو و پسته همراه با میوه جات تغذیه می نمایند.تبحر خاص انها شکستن پوسته ی سخت و تغذیه ی مغز انهاست.منقار بالائی توسط مفصلی به جمجمه متصل بوده و در جهت بالا قابل حرکت می باشد.زیر منقار بالائی طوطیهائی که از میوه جات سخت پوست تغذیه می نمایند،قسمت تیزی وجود دارد که پرنده توسط ان اطراف منقار زیرین را تمیز می کند.قسمت های تیز و محکم زیر منقار بالائی جهت گرفتن خوراک و یا شکستن پوست سخت ان نیز به کار گرفته می شود.منقار زیرین کمی قابل جابجا کردن بوده و برای پوست کندن و جدا نمودن پوسته ها ی سخت نیز کارساز می باشد.منقار تنها به عنوان آماده سازی خوراک و تغذیه بکار نرفته،بلکه به عنوان پای سوم به هنگام خزیدن مورد استفاده قرار می گیرد.زبان عظلانی پرنده دارای سلول های لمسی بوده و لذا از قدرت تشخیص مزه ی خوبی بر خوردار است. از منقار کج جهت ابراز علاقه و رفتار توام با ظرافت و گاه به عنوان ابزاری برای جنگ و دفاع و خشونت نیز استفاده می شود.
منقار طوطی ضمن احساس خطر اسلحه خطر ناکی است که علیه دشمنان معینی از ان استفاده می گردد.پا و انگشتان پرنده نیز با نحوه ی زندگی اش تطبیق دارند:به عنوان مثال در طوطی های دونده و راه رونده بیشتر برای راه رفتن و در انواع خزنده برای خزیدن مناسب هستند.پای مخصوص خزیدن دارای دو انگشت به طرف جلو و دو عدد به طرف عقب می باشد.ناخن ها نیز مانند منقار وظایف مختلفی به عهده دارند:اغلب طوطی های بزرگ خوراک خود را توسط ناخن ها گرفته و می خورند. قدرت پرواز بستگی به محیط زیست دارد. انواعی که برای تامین خوراک مسافتهای طولانی را بایستی پشت سر گذارند و در نواحی علفزار و یا کم درخت زیست می نمایند،به مراتب بهتر از ساکنان جنگل پرواز می کنند.بطور کلی می توان گفت که انواع دم بلندپرواز کننده های خوبی بوده،در حالی که دم کوتاه ها بهتر می خزند.