معاونت سایت
دیدگان تو در قاب اندوه
سرد و خاموشخفته بودند
زودتر از تو ناگفته ها رابا زبان نگه گفته بودنداز من و هرچه در من نهان بودمی رمیدی می رهیدییادم آمد که روزی در این راهناشکیبا مرا در پی خویشمی کشیدی می کشیدیآخرین بار آخرین بارآخرین لحظه ی تلخ دیدارسر به سر پوچ دیدم جهان راباد نالید و من گوش کردمخش خش برگهای خزان راباز خواندیباز راندیباز بر تخت عاجم نشاندیباز در کام موجم نشاندیگرچه در پرنیان غمی شومسالها در دلم زیستی تو
آه هرگز ندانستم ای عشقچیستی توکیستی تو
معاونت سایت
می روم خسته و افسرده وزار
سوی منزلگه ویرانه ی خویش
به خدا می برم از شهر شما
دل شوریده و دیوانه ی خویش
می روم که در آن نقطه ی دور
شست وشویش دهم از رنگ گناه
شست وشویش دهم ازلکه ی عشق
زین همه خواهش بیچا و تباه
می روم تا ز تو دورش سازم
زتو ای جلوه ی امید محال
می برم زنده به گورش سازم
تا از این پس نکند یاد وصال
ناله می لرزد می رقصد اشک
آه بگذار که بگریزم من
از تو ای چشمه ی جوشان گناه
شاید آن به که بپرهیزم من
به خدا غنچه ی شادی بودم
دست عشق آمد وازشاخم چید
شعله ی آه شدم صد افسوس
که لبم باز بر آن لب نرسید
عاقبت بند سفر پایم بست
می روم خنده به لب خونین دل
می روم از دل من دست بدار
ای امید عبث بی حاصل
معاونت سایت
روز اول پیش خود گفتم
دیگرش هرگز نخواهم دیدروز دوم باز می گفتملیک با اندوه و با تردیدروز سوم هم گذشت باز امابر سر پیمان خود بودمظلمت زندان مرا می کشتباز زندانبان خود بودمآن من دیوانه ی عاصیدر درونم های و هوی میکردمشت بر دیوارها می کوفتروزنی را جستجو می کرددر درونم راه می پیمودهمچو روحی در شبستانیبر درونم سایه می افکندهمچو ابری بر بیابانیمی شنیدم نیمه شب در خوابهای های گریه هایش رادر صدایم گوش می کردمدرد سیال صدایش راشرمگین می خواندمش بر خویشاز چه رو بیهوده گریانیدر میان گریه می نالیددوستش دارم نمی دانمبانگ او آن بانگ لرزان بودکز جهانی دور بر می خواستلیک در من تا که می پیچیدمرده ای از گور بر می خواستمرده ای کز پیکرش می ریختعطر شورانگیز شب بوهاقلب من در سینه می لرزیدمثل قلب بچه آهوهادر سیاهی پیش می آمدجسمش از ذرات ظلمت بودچون به من نزدیکتر می شدورطه ی تاریک لذت بودمی نشستم خسته در بسترخیره در چشمان رویاهازورق اندیشه ام آراممی گذشت از مرز دنیاهاباز تصویری غبار آلودزان شب کوچک شب میعادزان اطاق ساکت سرشاراز سعادتهای بی بنیاددر سیاهی دستهای منمی شکفت از حس دستانششکل سر گردانی من بودبوی غم می داد چشمانشریشه هامان در سیاهی هاقلبهامان میوه های نوریکدگر را سیر می کردیم
با بهار باغهای دورمی نشستم خسته در بسترخیره در چشمان رویاهازورق اندیشه ام آراممی گذشت از مرز دنیاهاروزها رفتند و من دیگرخود نمی دانم کدامینمآن من سرسخت مغرورمیا من مغلوب دیرینم؟بگذرم گر از سر پیمانمی کشد این غم دگر بارممی نشینم شاید او آیدعاقبت روزی به دیدارم
معاونت سایت
ای ستاره ها که بر فراز آسمانبا نگاه خود اشاره گر نشسته ایدای ستاره ها که از ورای ابرهابر جهان ما نظاره گر نشسته ایدآری این منم که دردل سکوت شبنامه های عاشقانه پاره می کنمای ستاره ها اگر به من مدد کنیددامن از غمش پراز ستاره میکنمبا دلی که بویی از وفا نبرده استجور بی کرانه و بهانه خوشتر استدر کنار این مصاحبان خودپسندناز وعشوه های زیرکانه خوشتر استای ستاره ها چه شد که در نگاه مندیگر آن نشاط و نغمه و ترانه مردای ستاره ها چه شد که بر لبان اوآخر آن نوای گرم عاشقانه مردجام باده سرنگون و بسترم تهیسرنهاده ام به روی نامه های اوسرنهاده ام که در میان این سطورجستجو کنم نشانی از وفای اوای ستاره ها مگر شما هم آگهیداز دورویی و جفای ساکنان خاک؟کاینچنین به قلب آسمان نهان شدید
ای ستاره ها ستاره های خوب و پاکمن که پشت پازدم به هرچه هست ونیستتا که کام او ز عشق خود روا کنملعنت خدا به من اگر به جز جفازین سپس به عاشقان با وفا کنمای ستاره ها که همچو قطره های اشکسر به دامن سیاه شب نهاده ایدای ستاره ها کز آن جهان جاودانروزنی به سوی این جهان گشاده ایدرفته است و مهرش از دلم نمی رودای ستاره ها چه شد که او مرا نخواست؟ای ستاره ها ستاره ها ستاره هاپس دیار عاشقان جاودان کجاست؟
معاونت سایت
نگه دگر به سوی من چه می کنی؟
چو در بر رقیب من نشسته ای
به حیرتم که بعد از آن فریبها
تو هم پی فریب من نشسته ای
به چشم خویش دیدم آن شب ای خدا
که جام خود به جام دیگری زدی
چو فال حافظ آن میانه باز شد
تو فال خود به نام دیگری زدی
برو برو به سوی اومرا چه غم
تو آفتابی او زمین من آسمان
بر او بتاب زانکه من نشسته ام
به ناز روی شانه ی ستارگان
بر او بتاب زانکه گریه می کند
در این میانه قلب من به حال او
کمال عشق باشد این گذشتها
دل تو مال من تن تو مال او
تو که مرا به پرده ها کشیده ای
چگونه ره نبرده ای به راز من؟
گذشتم از تو زانکه در جهان
تنی نبود مقصد نیاز من
اگر به سویت اینچنین دویده ام
به عشق عاشقم نه بر وصال تو
به ظلمت شبان بی فروغ من
خیال عشق خوشتر از خیال تو
کنون که در کنار او نشسته ای
تو و شراب و دولت وصال او
گذشته رفت و آن فسانه کهنه شد
تن تو ماند و عشق بی زوال او
معاونت سایت
نغمه هایت با دل من آشناست
ای نگاه خسته ی دیر آشنا
بر دو چشمم خیره شو تا بنگری
شعله های سرکش مهر و وفا
بر دو چشمم خره شو تا بگسلم
بندهای عفت وفرزانگی
مست ومدهوش از شراب آن نگاه
بهر آغوشت کنم دیوانگی
بر دوچشمم هیره شو تا شعله وار
لب بر آن لبهای خاموشت نهم
بوسمت دیوانه و مست و خراب
چهره بر چهرو بناگوشت نهم
در میان بازوانت بی دریغ
جسم سوزان مرا پنهان نما
از تمنای نگاهی پر عطش
پیکر داغ مرا لرزان نما
شاعر من شاعر دیر آشنا
نغمه هایت با دل من آشناست
چنگ در گیسوی افشانم بزن
قلب من دیوانه ی مهرو وفاست
عشق من افسانه ی هر محفلی ست
بی خبر هستی از این دیوانگی
آه اگر دستم به دامانت رسد
داد دل گیرم ازین بیگانگی
شاعر من بر دوچشمم خیره شو
خیره شو بر این دو چشم پر شرر
تا گشایی پرده های راز را
خیره شو ای شاعر من خیره تر
معاونت سایت
بعد از آن دیوانگی ها ای دریغ
باورم ناید که عاقل گشته ام
گوییا او مرده درمن کاینچنین
خسته و خاموش و باطل گشته ام
هردم از آیینه می پرسم ملول
چیستم دیگربه چشمت چیستم؟
لیک در آیینه می بینم که وای
سایه ای هم زانچه بودم نیستم
همچو آن رقاصه ی هندو به ناز
پای می کوبم ولی بر گور خویش
وه که با حسرت این ویرانه را
روشنی بخشیده ام از نور خویش
ره نمی جویم به سوی شهر نور
بی گمان در قعر گوری خفته ام
گوهری دارم ولی آن را زبیم
در دل مردابها بنهفته ام
می روم اما نمی پرسم زخویش
ره کجا؟منزل کجا؟مقصود چیست؟
بوسه می بخشم ولی خود غافلم
کاین دل دیوانه را معبود کیست
او چو در من مرد ناگه هرچه بود
در نگاهم حالتی دیگر گرفت
گوئیا شب با دو دست سرد خویش
روح بی تاب مرا در برگرفت
آه آری این منم اما چه سود
او که در من بود دیگر نیست نیست
می خروشم زیر لب دیوانه وار
او که در من بود آخر کیست کیست؟
معاونت سایت
رفتم مرا ببخش ومگو وفا نداشت
راهی به جز گریز برایم نمانده بود
این عشق آتشین پر از درد بی امید
در وادی گناه و جنونم کشانده بود
رفتم که داغ بوسه ی حسرت ترا
با اشکهای دیده ز لب شستشو دهم
رفتم که ناتمام بمانم در این سرود
رفتم که با نگفته به خود آبرو دهم
رفتم مگو مگو که چرا رفت ننگ بود
عشق من و نیاز توو سوزو ساز ما
ازپرده ی خموشی وظلمت چونورصبح
بیرون فتاده بود به یکباره راز ما
رفتم که گم شوم چو یکی قطره اشک گرم
در لابلای دامن شبرنگ زندگی
رفتم که در سیاهی یک گور بی نشان
فارغ شوم ز کشمکش وجنگ زندگی
من از دو چشم روشن و گریان گریختم
از خنده های وحشی طوفان گریختم
از بستر وصال به آغوش سرد هجر
آزرده از ملامت وجدان گریختم
ای سینه در حرارت سوزان خود بسوز
دیگر سراغ شعله ی آتش ز من مگیر
می خواستم شعله شوم سرکشی کنم
مرغی شدم به کنج قفس بسته واسیر
روحی مشوشم که شبی بی خبر ز خویش
در دامن سکوت به تلخی گریستم
نالان ز کرده ها وپشیمان زگفته ها
دیدم که لایق تو و عشق تو نیستم
معاونت سایت
در آنجا برفراز قله ی کوه
دو پایم خسته از رنج دویدن
به خود گفتم در این اوج دیگر
صدایم را خداخواهد شنیدن
به سوی ابرهای تیره پر زد
نگاه روشن امیدوارم
زدل فریاد کردم که ای خداوند
من اورا "دوست دارم دوست دارم"
صدایم رفت تا اعماق ظلمت
به هم زدخواب شوم اختران را
غبار آلوده و بی تاب کوبید
در زرین قصر آسمان را
ملایک باهزاران دست کوچک
کلون سخت سنگین را کشیدند
زطوفان صدای بی شکیبم
به خودلرزیده در ابری خزیدند
ستون همچو ماران پیچ درپیچ
درختان در مه سبزی شناور
صدایم پیکرش راشستشو داد
زخاک ره درون حوض کوثر
خدا در خواب رویا بار خود بود
به زیر پلکها پنهان نگاهش
صدایم رفت و با اندوه نالید
میان پرده های خوابگاهش
ولی آن پلکهای نقره آلود
دریغاتا سحرگه بسته بودند
سبک چون گوش ماهی های ساحل
به روی دیده اش بنشسته بودند
صدا صدبار نومیدانه برخواست
که عاصی گرددو بر وی بتازد
صدا می خواست تاباپنجه ی خشم
حریر خواب اورا پاره سازد
صدافریاد می زد از سر درد
به هم کی ریزد این خواب طلایی؟
من اینجاتشنه ی یک جرعه ی مهر
تو آنجا خفته بر تخت خدایی
مگر چندان تواند اوج گیرد
صدایی دردمندو محنت آلود؟
چو صبح تازه از ره بازآمد
صدایم از صدادیگر تهی بود
ولی اینجا به سوی آسمانهاست
هنوز این دیده ی امیدوارم
خدایا این صدارا می شناسی؟
"من اورا دوست دارم دوست دارم"
معاونت سایت
در منی و این همه زمن جدا
با منی ودیده ات به سوی غیر
بهر من نمانده راه گفتگو
تو نشسته گرم گفتگوی غیر
غرق غم دلم به سینه می تپد
با تو بی قرارو بی تو بی قرار
وای از آن دمی که بی خبر زمن
بر کشی تو رخت خویش از این دیار
سایه ی توام به هرکجاروی
سر نهاده ام به زیر پای تو
چون تو در جهان نجسته ام هنوز
تا که برگزینمش به جای تو
شادی وغم منی به حیرتم
خواهم از تو در تو آورم پناه
موج وحشتم که بی خبر زخویش
گشته ام اسیر جذبه های ماه
گفتی از تو بگسلم دریغ و درد
رشته ی وفا مگر گسستنی ست؟
بگسلم ز خویش و از تونگسلم
عهد عاشقان مگر شکستنی ست؟
دیدمت شبی به خواب و سر خوشم
وه مگر به خوابها ببینمت
غنچه نیستی که مست اشتیاق
خیزم و زشاخه چینمت
شعله میکشد به ظلمت شبم
آتش کبود دیدگان تو
ره مبند بلکه ره برم به عشق
در سراچه ی غم نهان تو
پاسخ با نقل قول
