اشعار زيباي شاعره معاصر فروغ فرخزاد

[!MAHSA!]

مي روم خسته و افسرده و زار

سوي منزلگه ويرانه خويش

بخدا مي برم از شهر شما

دل شوريده و ديوانه خويش

مي برم، تا كه در آن نقطه دور

شستشويش دهم از رنگ گناه

شستشويش دهم از لكه عشق

زينهمه خواهش بيجا و تباه

مي برم تا ز تو دورش سازم

ز تو، اي جلوه اميد محال

مي برم زنده بگورش سازم

تا از اين پس نكند ياد وصال

ناله مي لرزد، مي رقصد اشك

آه، بگذار كه بگريزم من

از تو، اي چشمه جوشان گناه

شايد آن به كه بپرهيزم من

بخدا غنچه شادي بودم

دست عشق آمد و از شاخم چيد

شعله آه شدم، صد افسوس

كه لبم باز بر آن لب نرسيد

عاقبت بند سفر پايم بست

مي روم، خنده بلب، خونين دل

مي روم، از دل من دست بدار

اي اميد عبث بي حاصل

[!ALIPOUR!]

شدم در حلقه ی عشقت گرفتار

چه فضلی داری اندر فکر و پندار

تو غمخوار منی ای دائی ای یار

حَسَن هستی به خُلق و خوی کردار

چه نیکو گفته هرکس نام تو گفت

جواهر را تو گوئی کرده معیار

هنر لیکن به نزد آن کسی بود

که رحمانی بکرده وصف دلدار

بنازم لَعلِ واژه گوهرِ نظم

که جوهر را کند اینسان پدیدار

بزرگی جامه ای بر قامتِ توست

چه زربفت و چه زیبا و سزاوار

نیاید شرح تو در بیت و مصرع

نگنجد نامِ تو در شرح و گفتار

قلم الکن از آن اوصاف نیکو

کتاب قصه یا دیوانِ اشعار

همین بس گویمت ای اخِ مادر

که قومی تکیه دارد بر توبسیار

نیالودم اگرچه طبع خود را

به شرح روبهان و مدحِ اغیار

ولیکن وصف گل آمد در این نظم

چه فخری می کنم بر شعر این بار

پس از سی سال گفتم وصف دلدار

که گل آید تمیز از شاخه و خار

[!MAHSA!]

از چهره طبيعت افسونكار

بر بسته ام دو چشم پر از غم را
تا ننگرد نگاه تب آلودم
اين جلوه هاي حسرت و ماتم را

پائيز، اي مسافر خاك آلود
در دامنت چه چيز نهان داري
جز برگ هاي مرده و خشكيده
ديگر چه ثروتي به جهان داري؟

جز غم چه مي دهد به دل شاعر
سنگين غروب تيره و خاموشت؟
جز سردي و ملال چه مي بخشد
بر جان دردمند من آغوشت؟

در دامن سكوت غم افزايت
اندوه خفته مي دهد آزارم
آن آرزوي گمشده مي رقصد
در پرده هاي مبهم پندارم

پائيز، اي سرود خيال انگيز
پائيز، اي ترانه محنت بار
پائيز، اي تبسم افسرده
بر چهره طبيعت افسونكار

[!MAHSA!]

شهريست در كناره آن شط پر خروش

با نخل هاي در هم و شب هاي پر ز نور

شهريست در كناره آن شط و قلب من

آنجا اسير پنجه يك مرد پرغرور

شهريست در كناره آن شط كه سال هاست

آغوش خود به روي من و او گشوده است

بر ماسه هاي ساحل و در سايه هاي نخل

او بوسه ها ز چشم و لب من ربوده است

آن ماه ديده است كه من نرم كرده ام

با جادوي محبت خود قلب سنگ او

آن ماه ديده است كه لرزيده اشك شوق

در آن دو چشم وحشي و بيگانه رنگ او

ما رفته ايم در دل شب هاي ماهتاب

با قايقي به سينه امواج بي كران

بشكفته در سكوت پريشان نيمه شب

بر بزم ما نگاه سپيد ستارگان

بر دامنم غنوده چو طفلي و من ز مهر

بوسيده ام دو ديده در خواب رفته را

در كام موج دامنم افتاده است و او

بيرون كشيده دامن در آب رفته را

اكنون منم كه در دل اين خلوت و سكوت

اي شهر پر خروش، ترا ياد مي كنم

دل بسته ام به او و تو او را عزيزدار

من باخيال او دل خود شاد مي كنم

[!ALIPOUR!]

تیره می گردد چنین در خاطرم دنیا چرا ؟
ظلمتی افزون مثالِ ظلمتِ یلدا چرا؟
شغلِ دفتر گرچه عشقم بود در روزِ نخست
مثل سوهان می خراشد این دلِ شیدا چرا؟
سال رفت ازموعد و شد بد چنین احوال وحال
آمدی وقتی که رفته هستی ام یغما چرا؟
خیره ماند چشمم به در از ره بیائی تا تو کَی؟
گم شدم من ،محو گشتم،گشته ای پیدا چرا؟
من نمی خواهم ترا ای تحفه ی بی اَرج و قُرب
وقت خود می آمدی امروز یا فردا چرا؟
حال می آئی که دادی هستی جمعی به باد
بی خبر هستی زِ حال و غافلی از ما چرا؟
کرده هرکس سیخکی درچشم تو از ظن خویش
آمدی ای حق تحریر لیک نابینا چرا؟
گرچه بودند جمعِ یاران همره و همراه تو
حال می آئی ولی بی همدم و تنها چرا؟
می نوازی مالکان را ، می زنی سیلی به خلق
آمدی لیکن چنین گستاخ و بی پروا چرا؟
جمع کردم هرچه ارقامت می آید کسر باز
بهر افزون آمدی ، حاصل ولی منها چرا؟
می رود در لحظه نرخ هر متاع رو سوی اوج
حق مزد دفتری یک قطره از دریا چرا ؟
بسته می گردد پس از این هر دری برجمع ما
بر زمین افتادن و برخاک از بالا چرا؟
می دمند در بوق آنرا،می زنند در کوچه جار
نرخ تحریری چنین با این همه غوغا چرا؟
آمده آن بیوفا از ره ،ولیکن دیر،افتادم ز پا
یار ما دیر آمد از ره ، زشت و نازیبا چرا؟
بوده ای آیا مگر در بندِ جورِ روزگار ؟
شهریارا می زنی حرف دل ما را چرا؟
آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا؟
بیوفا،بیوفا،حالا که من افتاده ام از پا چرا؟

[!MAHSA!]

از من رميده ئي و من ساده دل هنوز

بي مهري و جفاي تو باور نمي كنم
دل را چنان به مهر تو بستم كه بعد از اين
ديگر هواي دلبر ديگر نمي كنم

رفتي و با تو رفت مرا شادي و اميد
ديگر چگونه عشق ترا آرزو كنم
ديگر چگونه مستي يك بوسه ترا
در اين سكوت تلخ و سيه جستجو كنم

يادآر آن زن، آن زن ديوانه را كه خفت
يك شب به روي سينه تو مست عشق و ناز
لرزيد بر لبان عطش كرده اش هوس
خنديد در نگاه گريزنده اش نياز

لب هاي تشنه اش به لبت داغ بوسه زد
افسانه هاي شوق ترا گفت با نگاه
پيچيد همچو شاخه پيچك به پيكرت
آن بازوان سوخته در باغ زرد ماه

هر قصه ئي ز عشق كه خواندي به گوش او
در دل سپرد و هيچ ز خاطر نبرده است
دردا دگر چه مانده از آن شب، شب شگفت
آن شاخه خشك گشته و آن باغ مرده است

با آنكه رفته ئي و مرا برده ئي ز ياد
مي خواهمت هنوز و به جان دوست دارمت
اي مرد، اي فريب مجسم بيا كه باز
بر سينه پر آتش خود مي فشارمت

[!ALIPOUR!]

چون که دقت می کنم در وضع و حال
تیرگی می بینم و رنج و ملال
قهقرائی سَیر دارد چرخِ دون
سوی نقصان می رود ،دوُر از کمال

چون که شد معیارِ حق فنِ دروغ
سارقان پُر می کنند جیب و جوال
چاه زمزم کَی بشوید این حرام ؟
نان خون آلوده کَی گردد حلال؟
گر که هستی مردِ دین و اهلِ شرع
حرمتش را کُن نگاه و آن جلال
بسته گردد چون که چشمی روی حق
می کَنَد هر خار و گُْل را بی سئوال
در عجب هستم چه سان رخ نانمود
ماه ما ، از بهرِ رویت ، در هِلال
من نمی دانم چرا در آسمان
مه نمی تابد به امرِ لایزال
در افق مستور شد مهتاب ما
تا برافتد اشک شب در این مجال
گر جهان را آفریدی در نظام
هر عمل معلول و علت لامحال
ماه تابان رخ نماید با شتاب
برکنی چون علت و گردد زوال
از تو می خواهم نظر ای کردگار
ای خدای عادل و ای بی همال
گر شنیدی ناله ام شکر و سپاس
گر به حالم صبر کردی ، بی خیال

[!MAHSA!]

گنه كردم گناهي پر ز لذت

كنار پيكري لرزان و مدهوش

خداوندا چه مي دانم چه كردم

در آن خلوتگه تاريك و خاموش

در آن خلوتگه تاريك و خاموش

نگه كردم بچشم پر ز رازش

دلم در سينه بي تابانه لرزيد

ز خواهش هاي چشم پر نيازش

در آن خلوتگه تاريك و خاموش

پريشان در كنار او نشستم

لبش بر روي لب هايم هوس ريخت

زاندوه دل ديوانه رستم

فرو خواندم بگوشش قصه عشق:

ترا مي خواهم اي جانانه من

ترا مي خواهم اي آغوش جانبخش

ترا اي عاشق ديوانه من

هوس در ديدگانش شعله افروخت

شراب سرخ در پيمانه رقصيد

تن من در ميان بستر نرم

بروي سينه اش مستانه لرزيد

گنه كردم گناهي پر ز لذت

در آغوشي كه گرم و آتشين بود

گنه كردم ميان بازواني

كه داغ و كينه جوي و آهنين بود

[!MAHSA!]

شب به روي جاده نمناك

سايه هاي ما ز ما گوئي گريزانند

دور از ما در نشيب راه

در غبار شوم مهتابي كه مي لغزد

سرد و سنگين بر فراز شاخه هاي تاك

سوي يگديگر بنرمي پيش مي رانند

شب به روي جاده نمناك

در سكوت خاك عطرآگين

ناشكيبا گه به يكديگر مي آويزند

سايه هاي ما ...

همچو گل هائي كه مستند از شراب شبنم دوشين

گوئي آنها در گريز تلخشان از ما

نغمه هائي را كه ما هرگز نمي خوانيم

نغمه هائي را كه ما با خشم

در سكوت سينه مي رانيم

زير لب با شوق مي خوانند

ليك دور از سايه ها

بي خبر از قصه دلبستگي هاشان

از جدائي ها و از پيوستگي هاشان

جسم هاي خسته ما در ركود خويش

زندگي را شكل مي بخشند

شب به روي جاده نمناك

اي بسا پرسيده ام از خود

«زندگي آيا درون سايه ها مان رنگ مي گيرد؟»

«يا كه ما خود سايه هاي سايه هاي خويشتن هستيم؟»

از هزاران روح سرگردان،

گرد من لغزيده در امواج تاريكي،

سايه من كو؟

«نور وحشت مي درخشد در بلور بانگ خاموشم»

سايه من كو؟

سايه من كو؟

من نمي خواهم

سايه ام را لحظه اي از خود جدا سازم

من نمي خواهم

او بلغزد دور از من روي معبرها

يا بيفتد خسته و سنگين

زير پاي رهگذرها

او چرا بايد به راه جستجوي خويش

روبرو گردد

با لبان بسته درها؟

او چرا بايد بسايد تن

بر در و ديوار هر خانه؟

او چرا بايد ز نوميدي

پا نهد در سرزميني سرد و بيگانه؟!

آه ... اي خورشيد

سايه ام را از چه از من دور مي سازي؟

از تو مي پرسم:

تيرگي درد است يا شادي؟

جسم زندانست يا صحراي آزادي؟

ظلمت شب چيست؟

شب،

سايه روح سياه كيست؟

او چه مي گويد؟

او چه مي گويد؟

خسته و سرگشته و حيران

مي دوم در راه پرسش هاي بي پايان

[!ALIPOUR!]

از روزِ ازل نافِ مرا با تو بریدند
تا روزِ ابد نقشِ مرا در تو کشیدند
بر بومِ زمان رنگِ رُخ هر دویِ ما را
مخلوط بکردند و پس آنگَه بِدَرّیدَند
اجزایِ زمین را زِ وجودم بِتَنیدند
ذراتِ هوا را زِ اتُم هایِ تو چیدند
آن پیکرِ جادویِ تورا با دَمِ خلقت
در کالبدت از نفسم روح دمیدند
بخشی زِ تنم در تنِ تو وام نهادند
در نقشِ رُخت از رُخِ من نقش خریدند
چون وقت و زمان در گُذرِ عمر بدادند
در لحظه ی مرگم زِ تو پیمانه ستاندند
نقشی زدم ازشعربه وصفت که نبوده است
قندی ز ادب کو همه ایام ندیدند